Rio Marañón y Amazonas

Wauw! 💚
Nog geen drie en een half uur op de boot en ik vind het nu al helemaal geweldig. Ik ben onder de indruk van alles wat ik zie. De rivier waar we overheen varen is groot, heel breed en heeft bruin water. Het heeft urenlang geregend dus alles ziet er heel mistroostig uit. Toch is het prachtig. Ik zie hele kleine dorpjes voorbij komen, zo ver weg van de buitenwereld. Onvoorstelbaar hoe anders de mensen hier moeten leven. Zo afhankelijk van de natuur en overal maar mee zien te dealen. Ook tijdens de tropische regenbuien gaat het werk hier gewoon door. Ze moeten wel. Het is een samen leven met de natuur.

Een vrachtschip. Voorop de boot staat het vol met kippen, waar ik echt medelijden mee heb, zo recht in de regen en in de koude wind. Vrachtwagens, bedden, kasten, matrassen. Er gaat van alles mee. We hebben 90 soles betaald, wat neerkomt op €22,50. Voor de komende drie dagen op deze slowboat. We hadden bestek bij, maar nog geen bord, dus nog snel een soort Tupperware bakje gekocht, om mee naar de keuken te wandelen als het eten klaar is. Er staat 1 vrouwtje nog voor de ''haven'' wat spulletjes te verkopen. 1 kraampje maar.. We delen ons dek met een mix van mensen. Een aantal reizigers en locals die veel spullen, voedsel, en fruit bij zich hebben. Waarschijnlijk om te gaan verkopen op andere plekken, of om familie op te gaan zoeken. De mensen lijken hier wat gesloten, verlegen misschien.

En dan vertrekt de boot. Het zeil gaat omlaag, want het regent binnen, en realiseert je ineens dat dit je uitzicht en je ruimte gaat worden voor de komende 3 dagen. De enige ruimte die je voor jezelf hebt, is je hangmat. Tot nu toe vind ik het geweldig en ik kijk mijn ogen uit. Af en toe komen we voorbij dorpjes. Af en toe zie ik een houten bootje in het water liggen. We spelen kaartspelen, waar alle kindjes dan omheen komen zitten om mee te kijken. Moeders met kindjes, die de hele dag in de hangmat zitten. Veel anders is er namelijk niet te doen. Ik bedenk me hoe weinig prikkels de kinderen hier krijgen en zie dus ook hele relaxte kinderen. Die heel lang naar het water en het groene land kunnen kijken, zonder zich te vervelen of al te veel nodig te hebben. Ook huilbaby's hoor! Voor het avondeten krijgen we soep, in de ochtend een soort zoete melk met twee witte broodjes. Meer hebben we eigenlijk ook niet nodig. Al ben ik blij met mijn snacks.

Ik vind het heerlijk om in de avond en nacht op het dek te zitten en naar de donkere jungle te turen, ik hoor ontzettend veel dieren en geluiden en heb zin om er (zonder de moter van de boot te horen) midden in te zitten. Er komen kindjes langs je zitten, 1 kindjes haalt een deken waar we met z'n 5en onder gaan zitten, en in stilte turen we het donker in.

De volgende dag word het steeds drukker. We komen voorbij wat grotere dorpen waar we mensen ophalen. De boot word dus ook elke keer wat voller. Ook steeds meer spelende kinderen op de boot, erg leuk. De toiletten worden steeds viezer. Best heftig. Ja dit is wel ff survival mode. ;) Toch maakt het me niet veel uit. Je maakt echt mee om heel dicht met meer mensen samen te leven, in voor mij redelijk primitieve omstandigheden.

Ik vraag me af of de douche hier, die ik zoveel mogelijk vermijd, voor de mensen hier een luxe is. Er komt bruin rivierwater uit een pijpje boven je. Anderen zie ik zich hier wassen aan de rand van de rivier, of zittend in een klein bootje. Toen mensen de boot op kwamen zag ik ze vrij snel richting douche gaan, dus misschien is dat wel gewoon luxe voor hun. Stromend water over je heen.

Ik denk dat sommige Peruanen erg nieuwsgierig zijn naar 'de backpackers'. Toch zijn ze wat verlegen. Mijn Spaans is terrible. Ik merk echt dat ik met ups en downs Spaans spreek. Helaas.

De muggen zijn killing. In de avond veel lagen over elkaar aan, veel smeren. Hier kan geen muggenspul tegenop denk ik. Ik probeer zoveel mogelijk details te vangen en te beschrijven. Ik wil me zoveel mogelijk dingen kunnen blijven herinneren. Ik kijk heel veel om mee heen. Nieuwsgierig naar alle andere levens. Een wijze Peruaanse vrouw zei me vandaag heel mooi, 'dat ze nooit solo reist omdat er overal familie is, je een grote familie bent van elkaar, dat we ook hier al met z'n allen, allemaal onbekenden van elkaar een grote familie vormen'. Ze heeft gelijk.

Omdat het drukker wordt op de boot zijn er uiteraard ook veel mensen waar je nog geen contact mee hebt gekregen. Laat je je kleine handtas in je hangmat liggen of toch niet?

Zoals geen idee hebben hoe laat de boot zou vertrekken, zo ook geen idee hoe laat we aankomen. Er gaan verschillende geruchten rond, van vroeg in de avond aankomen, tot laat in de middag. Zo grappig is dat. In tegenstelling tot gisteren hebben we vandaag zon gehad, het was lekker warm. S'avonds meer sterren. De lampjes die je snachts van de oever af ziet komen en dan bedenken dat dat het enige licht is waar ze het hier mee moeten doen. Mensen staan dus bij het ochtendgloren op en gaan redelijk vroeg 'de hangmat in'. Alle vuurvliegjes en alle geluiden die je hoort. Echt mooi. Alleen is het savonds op het bovendek van de boot, fris.

We hebben betaald om tot Nauta mee te varen, maar ik wil helemaal naar Iquitos. Vanaf Nauta begint de echte Amazone. In de avond, als iedereen slaapt blijf ik wakker om Nauta nog te zien. Er is een stop daar, want wij zouden er eigenlijk vanaf moeten. Ik kijk even naar de hardwerkende mannen die lading lossen besluit te gaan slapen nu de motor uit is.

En dan komen we in Iquitos aan. Het welbekende gevoel bekruipt me. Spanning, en de vraag hoe ik hier in godsnaam ooit weer weg kom, zo ver weg van de 'bewoonde' wereld. Het is tijd om weer alleen verder te gaan. Het blijft elke keer weer spannend, maar ik weet ook, dat alles wel vanzelf zal gaan.