Aya madre 💚
Dit is moeilijk in woorden te vangen. Is iemand bekend met het boek; de stam van de holenbeer? Het is mijn lievelingsboek. Ik kon er altijd helemaal in weg dromen. En was altijd diep gefascineerd door de medicijn vrouw. De geneeskrachtige planten. Nu, ben ik werkelijk in die wereld beland. Ik ben in de wereld van het sjamanisme terecht komen. Ik mag kennis maken, leren en ervaren hoe het is, te leven met en in deze eeuwenoude wijsheid. En dat.. is moeilijk in woorden te vangen. Maar ik zal een poging wagen..
Ik ben op dieet. Een plantendieet. We drinken elke dag verschillende plantensappen, afhankelijk van hoe ver ieder in zijn dieet is. Twee drankjes maak ik al zelf. De chimipampana en de piñon, waarvoor ik elke avond 10 blaadjes pluk en deze verwerk tot een smaakvol sapje. Het geeft me levensechte dromen, en nog veel meer wat ik, als je echt geïnteresseerd bent, face to face wel met je wil delen.
Het eten is sober en redelijk smaakloos. Denk dan aan aardappelen, witte rijst, plantains (gekookte bananen, maar andere bananen als in Nederland) wat groenten, een gekookt ei. Geen olie, geen vetten, geen suikers. Eigenlijk is zonder zout beter, maar somt kan ik het niet laten en strooi ik er toch een beetje overheen. Soms lijkt het alsof ik opnieuw leer te eten. Fruit of een stukje avocado is een smaaksensatie die ik met mijn ogen dicht nuttig. Hoe blij je kan zijn met iets extra's op je bord wat je niet elke dag krijgt. Er is geen koelkast, dus het voedsel is moeilijk vers te houden. 1a2 keer per week word er naar de drukke stad Iquitos gegaan om daar eten in te slaan. Een rit van circa 2 uur, one way. Een taak die ik waarschijnlijk gauw op me ga nemen. Ik ben namelijk gevraagd als vrijwilliger. En ik ben hier nog niet klaar. Dus ik voel me dankbaar voor deze kans om hier zo nog een tijdje langer te kunnen blijven.
Baños de plantas. Douchen (mandie-en) met water bestaande uit planten en bloemen. De meest geurige, verfrissende en reinigende douches die ik tot op heden heb gehad.
Ook krijgen we stoombaden, de zogenoemde Vapor. Je gaat op een krukje zitten, krijgt doeken over je heen, krijgt een stok in je handen en daarna word een gloeiend hete pan onder de doeken door geschoven. Uiteraard ook deze vol met geneeskrachtige planten. Het is een heerlijk stoombad. Is weer eens wat anders als de sauna in Geldrop ;). Misschien kun je het daar nog wel het beste mee vergelijken, met een soort spa. Ik rust en slaap veel. Dat moet ook wel want mijn ziel is aan het werk.
Het roeren in die pan onder die doeken geeft een soort oer gevoel. Alsof alle genezing en wijsheid daar in die pot met dat donkere water verstopt zit.
Mensen komen hier om te helen, en sommige zijn zelf in de leer om ook andere mensen te helen. Het is een beginnend retraite, van een paar maanden oud. Ik ben hier nu met 3 andere 'foreigners'. We hebben het geluk om hier op deze plek in zijn 'beginnende fase' te zijn, want we hebben veel contact met Estela, de sjamaan. We praten veel, ze komt veel bij ons zitten en deelt al haar wijsheid en kennis over de planten en de 'spirit world' met ons. Wanneer in de toekomst deze plek gevuld gaat worden met bijvoorbeeld 20 gasten, zal dat allemaal veranderen. Dan heeft ze waarschijnlijk lang niet zoveel tijd meer om zoveel contact met iedereen te hebben. Ik ben hier met Chris, Anna, en Kevin. Chris en Anna zijn al aardig op weg als studenten van Estela. Voor Kevin zal dat wellicht ook niet lang meer duren. Ik kreeg het woord 'souldoctors' in mijn hoofd. And again, het is weer eens wat anders als alle westerse geneeskunde. Zeg ik met een knipoog. Want het is totaal niet te vergelijken. En toch zo logisch. Met alle planten die moeder natuur ons gegeven heeft. Wat een rijkdom. Ik ben heel benieuwd wat voor planten er in Nederland zijn. Niet alles wat hier groeit uiteraard, maar wel andere, met ook hun eigen bijzondere geneeskracht.
Dan zijn er natuurlijk de ceremonies. Die diepe indruk op me maken. Het is zoals ik altijd gedacht heb hoe het zou zijn. Meastra Estela. Zij is een opper hoge, zeer wijze en krachtige sjamaan vol licht en liefde en zo bereid om al haar wijsheid met haar gasten, leerlingen en via hun dus ook met de hele wereld te delen. Ze is shipibo. De shipibo's zijn één van de vele indiginous stammen die nog in Peru wonen. Tot op de dag van vandaag zijn er nog zo'n +-150 stammen. Sommige kiezen er bewust voor om in anonimiteit te blijven leven, diep in de jungle, ver van de rest van de beschaving af.
Het was niet gepland om hier te komen. Want ik heb meestal geen plan tijdens deze reis. Het is weer tot stand gekomen door een toevallige ontmoeting met een onbekende in het internetcafe in Iquitos. Zo doelloos als ik me ooit kan voelen, lijkt toch altijd alles precies uit te pakken zoals het bedoeld is. Zoals ik al veel vaker heb mogen ervaren tijdens deze reis. Hoe bijzonder is dat.
Sinds ik hier ben word ik regelmatig verrast door sterke misgevoelens naar huis. In het begin dacht ik dat het door de honger kwam, haha 😂. Maar dat is het niet. Ik word overspoeld met geluksgevoelens als ik aan mijn familie denk, mi padre y mi madre, broer en zussen, alle lieve kids, mijn nichtjes en neefjes (die ik dood ga knuffelen) mijn dierbare vriendinnen, vrienden en collega's. Ik hou ontzettend veel, van heel veel mensen. En ik kan niet wachten jullie allemaal weer te zien. Wat fijn dat deze gevoelens plaats hebben gemaakt voor de angst van het terugkomen. Die is steeds zwakker aanwezig. Ik ga gewoon super genieten van iedereen weer te zien. Alleen de snelheid van het leven, dat zal interresant worden. Ik moet al bijna lachen bij de gedachte alleen, het is bijna niet voor te stellen. Rennen rennen rennen is wat we doen. Gekke westersen.
Het gevoel was bijna zo sterk dat ik wel even dacht misschien eerder naar huis te komen. Maar dat is niet zo. Ik geniet gewoon intens van het vooruitzicht, ik geniet van mijn tijd hier, en daarna nog van het zuiden van Peru. Ik moet uiteraard, als ik dalijk dit dieet van weken heb gehad, de 'haute cousine' van Peru nog gaan ontdekken, en die schijnt zeer goed te zijn. En ik heb opnieuw leren eten 😋 dus laat maar komen die smaaksensaties! Later. Even geduld nog. En 1 van de eerste dingen die ik ga doen als ik weer voet op Nederlandse bodem zet, is naar de Dommelsche watermolen. Een heerlijke mix samen stellen, met granen en (zonnebloem)pitten. En een brood bakken. Met echte roomboter. Ohhh de gedachte alleen al..
Ieder heeft zijn eigen 'tambo' (een klein houten huisje). Op palen, een halve meter boven de grond. Het eerste gedeelte (tot aan mijn heupen) is van hout, daarna is het huisje omringd door muskietengaas. Het is dus helemaal open, je kan altijd naar buiten kijken. Ik slaap dus echt in de buitenlucht met alle prachtige geluiden van de jungle. En in het maanlicht met alle fonkelende sterren. Uiteraard zo ook met het ongedierte. Ik heb een grote huisspin, die ik maar laat zitten in de hoop dat hij muggen voor me vangt, en slapen tussen dode (en levende) mieren op mijn bed is ook al geen nieuws meer. Volgens mij vallen ze van het plafond omlaag, en dan ook nog door mijn klamboe heen. Hoe is het mogelijk. Snachts voel ik kriebelen en kruipen, geloof je dat.. Vroeg naar bed, en wakker worden bij zonsopkomst. En van de hanen, die me nostalgisch met een glimlach aan Mompiche doen denken. Al waren de hanen daar getikt, die kraaiden op de meest gekke uren midden in de nacht. Een grappige herinnering.
Mijn dagen hier zijn heel bijzonder. Ik kom elke dag, beetje bij beetje, meer tot mezelf. En dat is elke dag wat minder in mijn hoofd, en meer verbonden met mezelf, met de natuur en met de planten en met de dieren en met het vuur en met de sterren and so on. Precies waar ik op dit moment hoor te zijn. Life is good.
Un Grande abrazo por todo.
Ik ben op dieet. Een plantendieet. We drinken elke dag verschillende plantensappen, afhankelijk van hoe ver ieder in zijn dieet is. Twee drankjes maak ik al zelf. De chimipampana en de piñon, waarvoor ik elke avond 10 blaadjes pluk en deze verwerk tot een smaakvol sapje. Het geeft me levensechte dromen, en nog veel meer wat ik, als je echt geïnteresseerd bent, face to face wel met je wil delen.
Het eten is sober en redelijk smaakloos. Denk dan aan aardappelen, witte rijst, plantains (gekookte bananen, maar andere bananen als in Nederland) wat groenten, een gekookt ei. Geen olie, geen vetten, geen suikers. Eigenlijk is zonder zout beter, maar somt kan ik het niet laten en strooi ik er toch een beetje overheen. Soms lijkt het alsof ik opnieuw leer te eten. Fruit of een stukje avocado is een smaaksensatie die ik met mijn ogen dicht nuttig. Hoe blij je kan zijn met iets extra's op je bord wat je niet elke dag krijgt. Er is geen koelkast, dus het voedsel is moeilijk vers te houden. 1a2 keer per week word er naar de drukke stad Iquitos gegaan om daar eten in te slaan. Een rit van circa 2 uur, one way. Een taak die ik waarschijnlijk gauw op me ga nemen. Ik ben namelijk gevraagd als vrijwilliger. En ik ben hier nog niet klaar. Dus ik voel me dankbaar voor deze kans om hier zo nog een tijdje langer te kunnen blijven.
Baños de plantas. Douchen (mandie-en) met water bestaande uit planten en bloemen. De meest geurige, verfrissende en reinigende douches die ik tot op heden heb gehad.
Ook krijgen we stoombaden, de zogenoemde Vapor. Je gaat op een krukje zitten, krijgt doeken over je heen, krijgt een stok in je handen en daarna word een gloeiend hete pan onder de doeken door geschoven. Uiteraard ook deze vol met geneeskrachtige planten. Het is een heerlijk stoombad. Is weer eens wat anders als de sauna in Geldrop ;). Misschien kun je het daar nog wel het beste mee vergelijken, met een soort spa. Ik rust en slaap veel. Dat moet ook wel want mijn ziel is aan het werk.
Het roeren in die pan onder die doeken geeft een soort oer gevoel. Alsof alle genezing en wijsheid daar in die pot met dat donkere water verstopt zit.
Mensen komen hier om te helen, en sommige zijn zelf in de leer om ook andere mensen te helen. Het is een beginnend retraite, van een paar maanden oud. Ik ben hier nu met 3 andere 'foreigners'. We hebben het geluk om hier op deze plek in zijn 'beginnende fase' te zijn, want we hebben veel contact met Estela, de sjamaan. We praten veel, ze komt veel bij ons zitten en deelt al haar wijsheid en kennis over de planten en de 'spirit world' met ons. Wanneer in de toekomst deze plek gevuld gaat worden met bijvoorbeeld 20 gasten, zal dat allemaal veranderen. Dan heeft ze waarschijnlijk lang niet zoveel tijd meer om zoveel contact met iedereen te hebben. Ik ben hier met Chris, Anna, en Kevin. Chris en Anna zijn al aardig op weg als studenten van Estela. Voor Kevin zal dat wellicht ook niet lang meer duren. Ik kreeg het woord 'souldoctors' in mijn hoofd. And again, het is weer eens wat anders als alle westerse geneeskunde. Zeg ik met een knipoog. Want het is totaal niet te vergelijken. En toch zo logisch. Met alle planten die moeder natuur ons gegeven heeft. Wat een rijkdom. Ik ben heel benieuwd wat voor planten er in Nederland zijn. Niet alles wat hier groeit uiteraard, maar wel andere, met ook hun eigen bijzondere geneeskracht.
Dan zijn er natuurlijk de ceremonies. Die diepe indruk op me maken. Het is zoals ik altijd gedacht heb hoe het zou zijn. Meastra Estela. Zij is een opper hoge, zeer wijze en krachtige sjamaan vol licht en liefde en zo bereid om al haar wijsheid met haar gasten, leerlingen en via hun dus ook met de hele wereld te delen. Ze is shipibo. De shipibo's zijn één van de vele indiginous stammen die nog in Peru wonen. Tot op de dag van vandaag zijn er nog zo'n +-150 stammen. Sommige kiezen er bewust voor om in anonimiteit te blijven leven, diep in de jungle, ver van de rest van de beschaving af.
Het was niet gepland om hier te komen. Want ik heb meestal geen plan tijdens deze reis. Het is weer tot stand gekomen door een toevallige ontmoeting met een onbekende in het internetcafe in Iquitos. Zo doelloos als ik me ooit kan voelen, lijkt toch altijd alles precies uit te pakken zoals het bedoeld is. Zoals ik al veel vaker heb mogen ervaren tijdens deze reis. Hoe bijzonder is dat.
Sinds ik hier ben word ik regelmatig verrast door sterke misgevoelens naar huis. In het begin dacht ik dat het door de honger kwam, haha 😂. Maar dat is het niet. Ik word overspoeld met geluksgevoelens als ik aan mijn familie denk, mi padre y mi madre, broer en zussen, alle lieve kids, mijn nichtjes en neefjes (die ik dood ga knuffelen) mijn dierbare vriendinnen, vrienden en collega's. Ik hou ontzettend veel, van heel veel mensen. En ik kan niet wachten jullie allemaal weer te zien. Wat fijn dat deze gevoelens plaats hebben gemaakt voor de angst van het terugkomen. Die is steeds zwakker aanwezig. Ik ga gewoon super genieten van iedereen weer te zien. Alleen de snelheid van het leven, dat zal interresant worden. Ik moet al bijna lachen bij de gedachte alleen, het is bijna niet voor te stellen. Rennen rennen rennen is wat we doen. Gekke westersen.
Het gevoel was bijna zo sterk dat ik wel even dacht misschien eerder naar huis te komen. Maar dat is niet zo. Ik geniet gewoon intens van het vooruitzicht, ik geniet van mijn tijd hier, en daarna nog van het zuiden van Peru. Ik moet uiteraard, als ik dalijk dit dieet van weken heb gehad, de 'haute cousine' van Peru nog gaan ontdekken, en die schijnt zeer goed te zijn. En ik heb opnieuw leren eten 😋 dus laat maar komen die smaaksensaties! Later. Even geduld nog. En 1 van de eerste dingen die ik ga doen als ik weer voet op Nederlandse bodem zet, is naar de Dommelsche watermolen. Een heerlijke mix samen stellen, met granen en (zonnebloem)pitten. En een brood bakken. Met echte roomboter. Ohhh de gedachte alleen al..
Ieder heeft zijn eigen 'tambo' (een klein houten huisje). Op palen, een halve meter boven de grond. Het eerste gedeelte (tot aan mijn heupen) is van hout, daarna is het huisje omringd door muskietengaas. Het is dus helemaal open, je kan altijd naar buiten kijken. Ik slaap dus echt in de buitenlucht met alle prachtige geluiden van de jungle. En in het maanlicht met alle fonkelende sterren. Uiteraard zo ook met het ongedierte. Ik heb een grote huisspin, die ik maar laat zitten in de hoop dat hij muggen voor me vangt, en slapen tussen dode (en levende) mieren op mijn bed is ook al geen nieuws meer. Volgens mij vallen ze van het plafond omlaag, en dan ook nog door mijn klamboe heen. Hoe is het mogelijk. Snachts voel ik kriebelen en kruipen, geloof je dat.. Vroeg naar bed, en wakker worden bij zonsopkomst. En van de hanen, die me nostalgisch met een glimlach aan Mompiche doen denken. Al waren de hanen daar getikt, die kraaiden op de meest gekke uren midden in de nacht. Een grappige herinnering.
Mijn dagen hier zijn heel bijzonder. Ik kom elke dag, beetje bij beetje, meer tot mezelf. En dat is elke dag wat minder in mijn hoofd, en meer verbonden met mezelf, met de natuur en met de planten en met de dieren en met het vuur en met de sterren and so on. Precies waar ik op dit moment hoor te zijn. Life is good.
Un Grande abrazo por todo.
Ik heb even geen woorden meer, stuur je nog wel een berichtje als je weer wifi hebt ♡