Op weg naar natuur

De hike is werkelijk prachtig. Salkantay. Wat ben je mooi.

Het is de derde nacht. Ik lig op een matje, in een tent. De mummie slaapzak is nu veel te warm, dus ik lig er maar bovenop. De eerste nachten had ik niet zonder gekund.

Een hike, van 74 kilometer in 5 dagen. Met uiterste verschillen. In de kou en in de sneeuw op een prachtige berg, op een hoogte van 4630 meter. Met uitzicht op de Salkantay berg. Dat was gisteren. Vandaag een tocht door het tropische jungle gedeelte heen. Klimmen, dalen and so on and so on. De diversiteit tijdens deze trek is echt geweldig.

We hebben een fijne groep, en een leuke gids. Hij vertelt veel over hoe de mensen hier leven in deze gebieden. Kleine dorpen werken met hun allen samen. De goverment komt niet in deze gebieden en dus regelen ze alles zelf. Als een brug kapot gaat helpt heel het dorp elkaar mee. Gunsten voor elkaar. Samen koken, eten delen. Helemaal afgesteld op, en afhankelijk van elkaar.

De dagen gaan (te) snel. Al drie dagen onderweg en de tijd vliegt om. Ik geniet van elk moment. De omgeving is geweldig. Ik, samen met een aantal anderen, had de hike zwaarder verwacht. Weer verbaas ik mezelf er over hoe sterk mijn lijf is. Ik ga er vlug doorheen, vandaag zelfs enkele paden rennend af gegaan. Een heerlijke workout. Samen met een paar andere 'loco alpacas' (zoals de gids de snelle hikers noemt), mogen we vaak vooruit, zodat we niet op de 'slow potatoes' hoeven te wachten. Het is fijn om deze vrijheid te hebben, en zo kan ieder de hike op zijn eigen manier doen.

Het gebied waar we vandaag gelopen hebben heeft vaak last van land-slides. Dan kunnen de mensen in de dorpen hier soms niet naar elkaar toe reizen. Gelukkig konden we vandaag wel de jungle trail lopen. Dat is altijd maar afwachten met hoe de natuur eraan toe is. Ik ben blij. Na een paar uur flink hiken en rennen probeer ik de laatste uren wat rustiger aan te doen en van de omgeving te genieten. Onderweg mogen we fruit plukken. Dat groeit hier gewoon overal. Ik vind een granadilla en ook een avocado. De maracuya die Angel van de boom plukt is helaas uitgedroogd. Maar toch. Je eigen fruit van de boom plukken. Heerlijk gevoel. En het smaakt ook nog eens.

Ook hier zijn overal weer medicinale planten. Dat is hier in Peru zo normaal. Zo'n deel van het leven. De wetenschap dat ze er zijn, en er daadwerkelijk iets mee doen. Ik hoor veel verhalen over mensen die eerst de 'reguliere' medicijnen gebruiken voor een ziekte, maar daarna toch terug vallen op de planten, en daar goede resultaten mee behalen. In sommige gevallen/verhalen wordt zelfs kanker genezen. Alleen met medicinale planten. In Arequipa maak ik kennis met een plant, met een mooie grote witte bloem. Ook deze weer met een interresante werking. Dromen. Werken. Gidsen.

Het gaat allemaal zo snel dat ik de reis bijna nog een keer zou willen maken. Al denken mijn voeten en benen daar anders over. Elke dag word zwaarder. Voornamelijk fysiek. De mentale energie blijft groeien en sterker worden. Want wauw, wat is dit gaaf.

Vandaag zijn we geëindigd in Aqua Caliente. Een dorpje wat volgens mij erg mooi is. Maar na die hike heb je echt geen energie meer om in het dorp rond te gaan slenteren. Het beste alternatief zijn de warm water bronnen. Ik word verrast door het geweldige gevoel, na zoveel kilometers en inspanning, hoe baden je huid en lijf kunnen verzachten. Ook neem ik een aantal koude en warme douches achter elkaar. Ik voel me springlevend en super energiek.

Zoals ik al zei, is de groep super. Wel een grote groep, 22 man. Maar een heerlijke mix en iedereen lijkt het met elkaar te kunnen vinden. Het is gewoon genieten met z'n allen. Ook het eten wat elke dag bereid word door de koks is smaakvol en vol variatie.

Morgen ga ik eens lekker rustig aan doen en gezellig langs m'n maatje Lital wandelen. Ook gaan we ziplinen! Dat word dus weer een gave dag. En de dag daarna, dán zie ik de Machu Pichu. . .

Twee dagen later..
Wauw. Machu Pichu. Mooi. Zwaar. In de vroege ochtend en dus in het donker 1800 treden omhoog klimmen. En uiteraard daarna ook weer omlaag. Om maar niet te spreken over wat je in MP zelf nog afwandelt. Maar wat is het indrukwekkend om te zien. Wat een mystieke plek. En wat ben ik moe. Na 2 uur een rondleiding op het terrein, loop ik ook nog naar de Inca bridge. Om daarna maar gewoon neer te ploffen en naar het prachtige uitzicht te kijken. De dagen hiken zijn nu zeer merkbaar. Het lijf is moe en pijnlijk. Een laatste bus nemen lijkt erg aantrekkelijk, maar de uitdaging en trots wint het, en de laatste uren pers ik er de laatste restjes kracht uit. Samen met Lital loop ik in een hoog tempo naar de laatste halte. Om er maar vanaf te zijn. Het doet pijn en het is zwaar en het is gewoon doorgaan op de automatische piloot. Muziek op. Verstand uit. Pijn uitgeschakeld. Gaan. De plannen om nog een hike te maken in de komende week schuif ik toch maar even aan de kant. Eerst mijn lijf even rust na deze inspanning.

En fantaseren over de laatste twee weken. Zoals altijd heb ik nog veel opties en ze zijn allemaal een totaal andere richting uit. Keuzes keuzes, maar, zoals ik heb geleerd, ze vallen vanzelf. So no worries!

Nog twee weken.
Twee weken...!!
En dan zitten mijn 8 maanden erop. Het reflecteren begint. Want wat was het een reis. En wat zal ik hem gaan missen. 💚