Grensgebieden

Wat vliegt de tijd ontzettend hard. Ik moet serieus nadenken over welke plekken ik de afgelopen weken bezocht heb. Het duurt even maar ik kom er wel ;) Het is allemaal wat anders gelopen als verwacht. Toen ik in Bogota was besloot ik op zoek te gaan naar een vrijwilligersbaantje, ergens aan het strand, waar ik tegelijkertijd ook Spaanse les zou kunnen nemen. In Bogota verbleef ik in een luxe appartement, bij Oscar, die ik nog kende vanuit Cali. Hij nodigde mij bij hem thuis uit tijdens mijn verblijf in Bogota. 1 van de bijzondere kanten hiervan is, dat ik in Colombia bij drie verschillende locals verbleven heb, en alle drie in een totaal verschillende 'klasse'. Cartagena, een redelijk 'arm' huis, medellin, middenklasse, en nu ineens in een zeer luxe appartement. Grappige hieraan is dat de cultuur dan ook weer heel anders is. In Bogota, met Oscar, heb ik het minste contact en deel ik het minste, zeg maar. Op de andere plekken was gezamenlijk eten, koken, of voor elkaar koken en alles samen delen erg vanzelfsprekend. Zou het ook aan het klimaat liggen? Bogota toch weer een stuk kouder, zo ook de mensen?

Voor mij in ieder geval erg interessant omdat ik drie compleet verschillende ervaringen heb en de cultuur op verschillende manieren leer kennen. Over Bogota hoor ik wisselende dingen, maar het deel in de stad wat ik ervan gezien heb is me goed bevallen. Op 1 dag maar ik 4 verschillende seizoenen mee. Als de zon schijnt is het heet, in de schaduw weer fris, s'avonds heb ik het echt super super koud gehad. Ik verblijf in het noordelijke (rijkere) deel van Bogota. Overdag struin ik door het oude deel van de stad, doe een fantastische interessante graffiti tour, bezoek verschillende museums en s'avonds zorg ik dat ik voor het donker weer terug ben en duik ik achter de pc voor het zoeken naar een leuke plek voor vrijwilligers werk. Ik heb uiteindelijk de keuze uit twee opties, 1 op een prachtig eiland in het noorden van colombia, de ander aan het strand in Ecuador. Ik besluit voor het laatste te gaan, ik moet echter toch een keer afscheid gaan nemen van Colombia, na er 2,5 maand een onvergetelijke tijd gehad te hebben.

Ik plan mijn reis naar Mompiche, Ecuador. Lange trip, veel busreizen. Vanuit Bogota begin ik met een nachtbus naar popayan, de laatste stad die ik bezoek in Colombia. Een mooie koloniaanse witte stad, met mooie kerken, waar ze nog erg religieus zijn en elk jaar nog kruistochten opvoeren, met een maandenlange en serieuze voorbereiding.

Zonder er (bewust) al te veel bij stil te staan vervolg ik mijn reis richting Ipiales, de grens met Ecuador, afscheid van Colombia. Oftewel, ik kies er bewust voor om er niet al te veel bij stil te zijn. Ik heb het idee dat ik mijn reisroute beter andersom had kunnen doen aangezien Colombia zo veroverend is, en moeilijk los te laten. Maar we gaan ervoor! Er is nog veel meer te ontdekken!

De grensovergang is 1 van de meest bijzondere die ik ooit heb meegemaakt. Zoals ik vantevoren al gehoord had van andere reizigers, barst het er van de vluchtende Venezuelanen. Het is druk, mensen staan urenlang in de rij, wachtend op een beter leven, in een ander land. Ik verwachtte extra waakzaam te moeten zijn op mijn spullen, wat natuurlijk altijd erg verstandig is aan grensplaatsen. Het tegenovergestelde gebeurd. Ik reis de grens over samen met Anna, een Duits meisje. We raken aan de praat met 2 broers, hun vriend, en de vrouw daarvan, allen uit Venezuela, en een andere reizigster uit Argentinië. Uiteraard gaan de gesprekken over de toestand in Venezuela, de situaties waarin deze mensen zich bevinden, de lange reis die ze al afgelegd hebben, de slechte omstandigheden waar ze vandaan komen, de mensen die ze (voor nu) achter hebben moeten laten in Venezuela, kinderen, geliefden. Maandenlang moeten werken om deze risicovolle reis te kunnen maken. Soms maanden ergens werken en dan niet betaald krijgen. Het gemiddelde inkomen in Venezuela nu is 3 euro per maand.. Mensen worden neergeschoten omdat ze mooie schoenen aanhebben die andere wel willen hebben. Of gewoon zomaar, omdat ze op straat lopen waar het 'warzone' is. Het is zo schrijnend. Een voorbijkomende vrouwelijke passagier, is tijdens haar reis hiernaartoe beroofd. Zit nu al dagen vast hier op de grens, geen geld om verder te komen. Familie is onderweg met hun laatste centen om de vrouw weer verder te helpen. Later leren we nog drie andere jongens uit Venezuela kennen en ze voegen zich bij onze groep. We brengen onze 3 uur aan de grens samen door, het lijkt achteraf wel dagen. Alles word samen gedeeld, voedsel, koekjes, de soort mariakoekjes die wij kennen in Nederland hebben ze in Venezuela ook. En daar zijn ze trots op, ik krijg deze van verschillende mensen aangeboden. Ik heb nog stroopwafels bij me, die Mariëlle voor me had meegenomen uit Nederland. (Mariëlle en ik hebben elkaar 2 middagen kunnen zien in Bogota, genieten!) Samen delen is voor iedereen een kwart stroopwafel, maar ze vinden het allen heerlijk. Als ik zo gauw even geen dollars kan vinden voor een buskaartje willen ze zelfs mijn kaartje betalen, wat ik uiteraard weiger. Hoe bestaat dit, mensen met zo goed als niks op zak, die dan voor die rijke gringa willen betalen..!!?! Daar word je zo stil van. En ze dulden dan ook bijna geen tegenspraak. Later geven ze me een biljet uit Venezuela, wat ik in eerste instantie ook niet wil, maar als ze me op het hart hebben gedrukt dat het echt bijna niks waard is, toch maar aanneem. Een heel mooi aandenken, die ik nu elke dag zie als achterkant van mijn telefoon. Ik denk dat als mijn telefoon nu gejat zou worden, ik verdrietiger ben om het biljet wat ik dan kwijt ben, als om mijn telefoon.

Het is een ontroerende dag, de combinatie van alle heftige verhalen, het delen, de positiviteit van deze mensen, het plezier dat er, ondanks de situatie, toch gemaakt word met z'n allen. We reizen daarna met de hele groep verder richting Quito, waarna het grotendeel van de Venezuelanen verder gaan met nog veel reisuren voor de boeg richting Chili, waar de omstandigheden voor hun nu het beste zijn. Knuffels en contacten worden uitgewisseld, en daar gaan we weer. Er blijft even een leegte achter in mijn lijf, na zoveel intimiteit gedeeld te hebben met deze mensen. Ook nu ik dit dagen later weer beschrijf raakt deze dag mij tot diep in mijn ziel..

Zoals eerder benoemd hierboven, dat alles even anders loopt als gedacht. Een paar dagen (drie dagen geleden) voor ik bij mijn bestemming Mompiche aankom, krijg ik bericht van de vrouw waar ik vrijwilligerswerk zou gaan doen, dat ze toch geen plek voor me heeft. Huidige vrijwilligers willen niet weg, blijkbaar zijn er erg hoge golven op het moment, het is dan ook een surf plek. Begrijpelijk voor haar, gezien ze nu vrijwilligers heeft die de weg kennen, maar wel erg lullig voor mij, aangezien ik eigenlijk helemaal niet naar equador af zou reizen. Ik stuur een bericht terug met deze reactie, en vertrek (met best een baalgevoel) vanuit Quito met een busje naar een hostel in een prachtige omgeving, in het vulkaangebied Cotopaxi. Geen wifi, en dus geen reactie die ik kan lezen, geen plan meer, geen volgende bestemming, geen idee. Nu ben ik, samen met drie andere jongens, (Canada, US en Australië) onderweg naar Quilotoa. De natuur in Ecuador is prachtig. Aangezien ik geen onderzoek naar Ecuador heb gedaan, en geen internet heb gehad om dingen uit te zoeken, lift ik maar even mee op de ideeën van anderen. Maar we kwamen er net op een busstation al achter dat we allemaal eigenlijk niet echt een idee hadden. Misschien wel gewoon perfect dus! En zonder al te veel te weten, dompel ik me maar even onder in de wandelingen, in het prachtige landschap van Ecuador, met een dagrugzak, warme kleren, hikingboots, en niet te vergeten een poncho, tis namelijk echt regenseizoen hier! Met als volgende bestemming het hele mooie Quilotoa, een krater met water erin.

Na dit avontuur zal ik waarschijnlijk zuidelijker gaan, een strandje mee pikken en mijn route richting Peru weer oppikken. Maar, zoals al veel vaker duidelijk is geworden, is geen 1 plan een plan, en kan alles tot op het laatste moment veranderen. Een dosis veerkracht en flexibiliteit zijn van uiterst belang ;) en ik hou vast aan mijn vertrouwen, dat alles toch wel loopt zoals het lopen moet, en dat ik altijd precies uit link te komen, waar ik op dat moment hoor te zijn.