Het bamboehuis

Ik heb een paar dagen nodig om te acclimatiseren in Mompiche, zowel fysiek als mentaal. De reis is toch nog richting het vrijwilligerswerk gegaan.
Mompiche is jungle, oceaan, zwarte stranden waarvan het zand snachts schittert in het maanlicht. Het dorpje heeft zo'n 1000 inwoners. De bevolking is afro-amerikaans. De afgelopen jaren is er weinig toerisme hier geweest vanwege tsunami's en aardbevingen. Het is een charmant vissersdorpje, waar ze echt nog niet zo veel aan toerisme gewend zijn, en het is vooral heel klein. Toeristen komen er voornamelijk om te surfen. Er zijn zo'n 2 kleine surfwinkeltjes. Een paar restaurantjes, waarvan 3 lokale en 3 wat meer toeristische. En ong drie kleine winkeltjes voor wat boodschappen, maar dat is genoeg. Ik kom er gauw achter hoe weinig we eigenlijk nodig hebben, vooral als je woont op een plek als deze. De hoofdweg is lichtelijk geasfalteerd, alle andere wegen zijn van zand. Op dit moment is het regenseizoen en dat begint deze dagen echt in te slaan. De omstandigheden zijn best 'rough'. Alles is vochtig, overal komt heel snel schimmel op, kleren blijven vochtig en drogen niet meer op. Over de muggen zal ik zelfs maar niet beginnen. Al heb ik de uitvinding tegen jeukende muggenbulten nu in mijn bezit! Dat is wel echt cadeau waar ik mijn hele leven nog plezier van zal hebben! Ik heb hier ook nog een hele volle backpack vol met spullen en kleren die ik niet gebruik. Ik hoop maar dat alles niet weg schimmelt.. Zelfs het dunne matras waar ik snachts op moet gaan slapen voelt al vochtig aan. Door alle regen valt de stroom met regelmaat uit. Aangezien de douches dan niet werken, was ik me dan met een emmer water vanuit de put. Net zoals eigenlijk alle locals. Is best te doen, maar het is wel even wat anders!

De aankomst in het bamboehuis verloopt rommelig, maar ik hoor al gauw dat er net weer een plaatsje vrij komt en dat ik dus kan blijven en niet in een hangmat hoef te slapen.. Er zijn op dat moment al 4 vrijwilligers in het huis. Ik krijg een bed op de eerste verdieping.
Na toch wel in wat grotere steden rond gereisd te hebben, kom ik ineens echt midden in de natuur aan. Ik heb al een week geen muren meer om mij heen gehad, wat verrassend prettig aanvoelt. De buitenlucht doet me goed. In mijn eerste dagen neem ik een surfles, wat dus echt super cool is! Weer een dure hobby erbij ;) vandaag voor de tweede keer geweest, maar het is met veel surfers, wachten op golven op niet komen. Volgende keer beter.

Mensen spreken hier geen Engels, echt nada. Ik moet dus flink aan de bak maar kom er vaak achter, dat ze me, met het Spaans wat ik in Colombia heb geleerd, hier ook niet echt begrijpen. Ik ben weer een aantal miscommunicaties rijker..!

Geld is hier een probleem. Iedereen snakt naar kleingeld, niemand heeft het. Zo blijf je gauw met al je briefjes van 20 dollar zitten en kan je dus niemand meer betalen. Maakt niet zo veel uit, mensen lijken zich er totaal niet druk om te maken. Ik ben dan alleen zo'n georganiseerde trien die toch echt na een paar dagen denkt te moeten komen betalen. Hoeft dus niet.

Ik moest hier ook echt wennen aan de machismo cultuur. Die is hier ineens volop aanwezig. Een heel verschil met colombia, waar ik tegen zowel mannen als vrouwen heel vriendelijk kon doen. Hier kom ik er al gauw achter dat het anders werkt. Als ik hier nu alleen door de 'straten' loop, is dat met een strakke blik vooruit. Alle geluiden en al het geroep negerend. Jammer, want ik vind het niet heel prettig en ik maak liever een praatje.

Kleine kinderen zie ik spelend voorbij komen, onderweg naar de rivier, met grote machete's. Ik zie dat ze een bootje hebben gemaakt van bamboe. S'avonds in het donker zie ik alle kindjes nog spelen op straat. Kan hier ook gewoon allemaal. De straten zijn vol plassen en modder van al het water. De locals kunnen daar aardig kunstig doorheen lopen. Mijn slippers zuigen zich vast in de modder of ik spat heel mijn rug vol. Ik loop dus zo goed als de hele dag op blote voeten. Waarom ook niet!? Het leven hier gaat zo op z'n gemak dat ik echt een paar dagen nodig heb om daar mentaal doorheen te komen. De overgang is groot, maar nu na een week vind ik het heerlijk. Beetje de natuur om je heen observeren. En die is prachtig.

Ik doe een jungle tour samen met de andere vrijwilligers en met Ramon, "the King of the jungle". Dit is super interessant. Ik leer van alles over kruiden, eetbare planten, en thee's die mij al in 1 dag van mijn darmklachten af helpen. Wat de natuur toch allemaal al niet, zo simpel, op kan lossen voor je. Zo veel medicinale dingen. Krijgen we gewoon allemaal. Als Ramon een grote bananentros plukt, bedankt hij pachamama en laat ook wat achter voor de dieren.

Het klinkt misschien gek, maar m'n dagen hier zijn te kort. Ik heb niet genoeg tijd om alles te doen wat ik leuk vind! En zoveel is hier niet te doen, misschien daarom!? Zo ver verwijderd van allerlei prikkels en invloeden. Een paar dingen om je op te focussen. En allemaal in en met de natuur.

Werken in het bamboehuis is redelijk pittig, maar niet op de fysieke manier. Het harde zware en vuile werk wat gedaan moet worden vind ik heerlijk om te doen. Op dit moment worden de daken van het huis vervangen met tockia (geïmpregneerde bladeren) en ook moet alle bamboe geschuurd en 'gecured' worden. Verstand op nul en gaan dus.
Ik word echter ook naar de organisatorische kant getrokken. Want damn, de organisatie ligt hier (m.i.) echt op z'n kop.
Het is een prachtig huis, met mooie constructies. In alle eerlijkheid ben ik voor het huis gevallen. Er zit echter ook een pittige en verdrietige geschiedenis achter. En dit merk je ook aan de eigenaresse. Ik denk dat ze doodmoe is, al is ze nog super sterk op haar 62. Maar echt voor het huis zorgen lukt niet meer heb ik het idee. In mijn ogen word het nogal verwaarloosd. Ik krijg vooral de kriebels om dit huis mooi en schoon te gaan maken. Want het is best vies. Maar het is een bijzonder huis, mooie constructie, 4 verdiepingen hoog, gemaakt in de vorm van een taart. Ondertussen ben ik verhuisd naar de tweede en derde verdieping waar ik nu mijn draai probeer te vinden.

Er word gevraagd of ik een tijdje 'de manager' van het huis wil worden. Dat is een goeie vraag en daar ga ik nog maar eens, een poosje, heel rustig, over nadenken. Ondertussen in huis stuur ik de twee Duitse jonge knullen aan in het werk wat ze moeten doen. Dat gaat heel natuurlijk en gezellig. S'avonds hang ik met ze in de hangmatten en geniet ik van het luisteren naar de wereld van deze 20 jarige jongens.

Het samenwerken met Sirena is pittig. Ze is onduidelijk en geeft niet echt leiding aan haar vrijwilligers. Ze wil hulp, maar ook weer niet, ze is wazig, (het is dan ook een ouwe verstokte hippie hè ;)) is zeer chaotisch en druk aanwezig. Maar het is ook een lieve vrouw met goede bedoelingen.
Ik ben hier nu een week. En heb voor twee weken afgesproken. En dan zie ik wel weer!

Voordat ik naar mompiche kwam ben ik nog even in de ijzige kou geweest, op 4800 meter hoogte. Ik heb de Cotopaxi en Quilotoa bezocht. Compleet anders dan hier! Wat lijkt dat alweer lang geleden nu. Het was daar zo koud, dat ik bijna niet voor de kachel weg te krijgen was.. Bij Cotopaxi kwam ik zelfs in een zware sneeuwstorm terecht, waar ik niet op gekleed was en dus heb om moeten draaien voor ik de gletsjer überhaupt gezien had. Ik hoefde nog maar 200 meter hoger. Maar ik peinsde er zelfs niet over. De gids zei dat hij dit weer nog nooit had meegemaakt. Maar die zin heb ik ondertussen al vaker gehoord ;)

Lieve trouwe lezers, een dikke kus en hasta luego!