Galapagripos
21 maart 2018 - Baños de Agua Santa, Ecuador
1-3
Onderweg in de bus naar Guayaquil om daar vannacht naar het vliegveld te vertrekken. De bus is erg comfortabel, het landschap nog steeds net zo groen, al is het anders als aan de noordelijke kust. Ik ben erg benieuwd naar Galapagos. Its going to be a budget killer for sure. Maar een 'once in a lifetime'!
Montañita was ongeveer wat ik ervan verwacht had. De cultuurshock die ik verwacht had valt reuze mee, al ben ik vanuit een vredig plaatsje weer echt in de bewoonde wereld terecht gekomen.
Ik zet mijn alarm op 2.30
Ik word wakker van andere mensen, ik kijk naar het raam en zie dat het licht is. Ik vlieg overeind en zie dat ik ram door de wekker heen geslapen heb. Holyshit!! Ik heb mijn vlucht naar Galapagos gemist....! How the .... did that happend!? Volgens mij was ik in lichte shock.
Twee uur later, opnieuw in lichte shock, ben ik terug van het vliegveld, zit ik alsnog aan het ontbijt bij het hotel, en heb ik een vlucht voor de volgende dag voor $15. Vraag me niet hoe het mogelijk is, but i did it.. Wat een vreemde ervaring! Nu, uren later kan ik erover in de lach schieten, maar begrijpen doe ik het nog steeds niet. Ik vlieg voor $15 naar Galapagos..
Twee weken later.. 17-03
Ik zit netjes op tijd op het vliegveld deze keer. Maar nu heeft m'n vlucht vertraging. Tijd voor m'n blog! Galapagos is een andere ervaring voor me geworden dan gehoopt. Ik ben in twee weken, drie keer ziek geweest. Voor de eerste keer in al die maanden dat ik onderweg ben geweest. Jammer maar helaas! Het heeft wel een 'smet' gedrukt op de tijd die ik hier heb heb gehad. Toch zal ik mijn hoogtepunten met jullie delen, en de dieptepunten, tja ach, die vervagen wel weer ;)
De eerste dag heb ik op het eiland San Cristobal gedoken. Ik heb hamerhaaien gezien, Galapagos haaien, black reef tips, stingreys, schildpadden. Een prachtige duik en weer veel nieuwe dieren onder water gezien.
Èèn van de meest fascinerende dingen aan Galapagos, is dat de dieren niet bang zijn. Aangezien hier geen natuurlijke vijanden zijn, hebben de dieren geen vlucht gedrag 'ontwikkeld'. Musjes komen dus nieuwsgierig op je handdoek zitten, nog geen 10 centimeter van je af. Kijken of je nog wat kruimels over hebt.
Leguanen wandelen je rustig voorbij op het strand. En blijven mooi in positie om gefotografeerd te worden.
Op land kunnen de zeeleeuwen erg lelijk tegen je doen, echter in het water komen ze met je spelen. Deze ervaring kan ik er zelf helaas niet bijschrijven aangezien ik na een stevige griep, de kracht niet had om te gaan snorkelen. Ook was het water te koud voor mijn net beter wordende lijf. Ik heb het wel geprobeerd. Oftewel ik heb mezelf gedwongen om wat van het eiland San Cristobal te moeten willen zien. Dus toch op de mountainbike plekken bezoeken. Om daarna weer K-O op bed neer te vallen. Aan die griepweek heb ik vage herinneringen van wat ik van het eiland gezien heb.
Het eiland Isabella. Waar ik voor het eerst zo'n grote reuze land schildpad zie! Wauw zeg! Magnifiek! Ik was als een klein enthousiast kind. Iets te enthousiast, want voor de foto leg ik mijn hand op mijn vriend de schildpad, om er daarna achter te komen dat dat streng verboden is.. whoops :( sorry Mr. Turtle. Niet helemaal goed over nagedacht..
Hier de mountainbike route 'wall of tears' gedaan. Ik heb weer energie, leuk gezelschap dus ik vlieg over het eiland heen, helemaal in mijn element. Een zware (lees heel heet, en een beetje berg omhoog) maar super mooie gezellige mountainbike tocht. En ik ben vooral heel blij dat ik de kracht in mijn lijf weer voel om activiteiten te ondernemen. Onderweg nog veel meer schildpadden tegengekomen. Wat een prachtige beesten. Op dit eiland zie ik ook prachtige flamingo's, die zo roze zijn omdat ze rode kreeften eten!? The wall of tears, die is gebouwd door gevangenen toen het eiland nog dienst deed als plek voor gevangenen. Die overigens zeer bruut en slecht behandeld werden. Er zijn er veel gestorven tijdens het bouwen van de muur. Het is nog steeds niet duidelijk of ze deze muur moesten bouwen als muur om de gevangenis of gewoon om ze te folteren.
De beroemde bluefooth booby zie ik ook nog heel even voorbij komen. Toch bijzonder, zo'n plek op aarde waar dieren wonen die een heel andere evolutie hebben doorgemaakt en die nergens anders ter wereld bestaan.
Ondertussen blijf ik me verbazen over de hoeveelheid mensen die je ontmoet. Ik zeg gedag tegen de èèn en 5 minuten later kom ik op straat weer iemand tegen die ik een aantal weken geleden in Mompiche heb leren kennen. Mensen met bijzondere verhalen, bijzondere banen, de èèn interessanter als de andere.
Bovenop het dak van het hostel zitten met een fles rum en alleen maar wildvreemden. En dat maakt niks uit, want iedereen is open, ontspannen, deelt, er is geen afgunst, of competitie, of werkdruk. Alleen maar het moment nu. En dat is met z'n allen genieten van een fles rum die rond gaat en van elkaars gezelschap. Zo zou het leven er toch vaker uit moeten zien hè.
Ik denk dat we dat allemaal best zouden willen met z'n allen. Maar ik denk aan Nederland, aan de wereld, aan de drukte, aan de bizarre hoeveelheid keuzes die we, elke dag opnieuw..!!, weer moeten maken, aan de sociale druk, hoe moeilijk het is om je vrienden en familie vaak genoeg te kunnen zien. Dat lukt mij vaak al niet. Laat staan open zijn voor alle andere onbekende mensen die op je pad komen, en daarmee 'in het moment' kunnen zijn.
Nog drie maanden voor de boeg. Ik voel dat tijd een rol begint te spelen, om over mijn budget maar niet te spreken ;)
Peru. Binnen een week. Ik moet gaan nadenken over een terugvlucht ticket, maar heb werkelijk geen idee vanaf welk land ik deze wil gaan boeken. Ik houd niet meer zo van plannen!
Soms maak ik me een beetje zorgen over de terugkomst in Nederland. Ik heb geen idee hoe ik dat ga doen, in die totaal andere wereld. Ze zeggen wel eens dat de cultuurshock groter is als je in eigen land terug komt. Ik geloof dat nu al meteen. Ik zal jullie allemaal hard nodig hebben, om ook daar gewoon 'in het moment' te kunnen zijn.. 😘
Onderweg in de bus naar Guayaquil om daar vannacht naar het vliegveld te vertrekken. De bus is erg comfortabel, het landschap nog steeds net zo groen, al is het anders als aan de noordelijke kust. Ik ben erg benieuwd naar Galapagos. Its going to be a budget killer for sure. Maar een 'once in a lifetime'!
Montañita was ongeveer wat ik ervan verwacht had. De cultuurshock die ik verwacht had valt reuze mee, al ben ik vanuit een vredig plaatsje weer echt in de bewoonde wereld terecht gekomen.
Ik zet mijn alarm op 2.30
Ik word wakker van andere mensen, ik kijk naar het raam en zie dat het licht is. Ik vlieg overeind en zie dat ik ram door de wekker heen geslapen heb. Holyshit!! Ik heb mijn vlucht naar Galapagos gemist....! How the .... did that happend!? Volgens mij was ik in lichte shock.
Twee uur later, opnieuw in lichte shock, ben ik terug van het vliegveld, zit ik alsnog aan het ontbijt bij het hotel, en heb ik een vlucht voor de volgende dag voor $15. Vraag me niet hoe het mogelijk is, but i did it.. Wat een vreemde ervaring! Nu, uren later kan ik erover in de lach schieten, maar begrijpen doe ik het nog steeds niet. Ik vlieg voor $15 naar Galapagos..
Twee weken later.. 17-03
Ik zit netjes op tijd op het vliegveld deze keer. Maar nu heeft m'n vlucht vertraging. Tijd voor m'n blog! Galapagos is een andere ervaring voor me geworden dan gehoopt. Ik ben in twee weken, drie keer ziek geweest. Voor de eerste keer in al die maanden dat ik onderweg ben geweest. Jammer maar helaas! Het heeft wel een 'smet' gedrukt op de tijd die ik hier heb heb gehad. Toch zal ik mijn hoogtepunten met jullie delen, en de dieptepunten, tja ach, die vervagen wel weer ;)
De eerste dag heb ik op het eiland San Cristobal gedoken. Ik heb hamerhaaien gezien, Galapagos haaien, black reef tips, stingreys, schildpadden. Een prachtige duik en weer veel nieuwe dieren onder water gezien.
Èèn van de meest fascinerende dingen aan Galapagos, is dat de dieren niet bang zijn. Aangezien hier geen natuurlijke vijanden zijn, hebben de dieren geen vlucht gedrag 'ontwikkeld'. Musjes komen dus nieuwsgierig op je handdoek zitten, nog geen 10 centimeter van je af. Kijken of je nog wat kruimels over hebt.
Leguanen wandelen je rustig voorbij op het strand. En blijven mooi in positie om gefotografeerd te worden.
Op land kunnen de zeeleeuwen erg lelijk tegen je doen, echter in het water komen ze met je spelen. Deze ervaring kan ik er zelf helaas niet bijschrijven aangezien ik na een stevige griep, de kracht niet had om te gaan snorkelen. Ook was het water te koud voor mijn net beter wordende lijf. Ik heb het wel geprobeerd. Oftewel ik heb mezelf gedwongen om wat van het eiland San Cristobal te moeten willen zien. Dus toch op de mountainbike plekken bezoeken. Om daarna weer K-O op bed neer te vallen. Aan die griepweek heb ik vage herinneringen van wat ik van het eiland gezien heb.
Het eiland Isabella. Waar ik voor het eerst zo'n grote reuze land schildpad zie! Wauw zeg! Magnifiek! Ik was als een klein enthousiast kind. Iets te enthousiast, want voor de foto leg ik mijn hand op mijn vriend de schildpad, om er daarna achter te komen dat dat streng verboden is.. whoops :( sorry Mr. Turtle. Niet helemaal goed over nagedacht..
Hier de mountainbike route 'wall of tears' gedaan. Ik heb weer energie, leuk gezelschap dus ik vlieg over het eiland heen, helemaal in mijn element. Een zware (lees heel heet, en een beetje berg omhoog) maar super mooie gezellige mountainbike tocht. En ik ben vooral heel blij dat ik de kracht in mijn lijf weer voel om activiteiten te ondernemen. Onderweg nog veel meer schildpadden tegengekomen. Wat een prachtige beesten. Op dit eiland zie ik ook prachtige flamingo's, die zo roze zijn omdat ze rode kreeften eten!? The wall of tears, die is gebouwd door gevangenen toen het eiland nog dienst deed als plek voor gevangenen. Die overigens zeer bruut en slecht behandeld werden. Er zijn er veel gestorven tijdens het bouwen van de muur. Het is nog steeds niet duidelijk of ze deze muur moesten bouwen als muur om de gevangenis of gewoon om ze te folteren.
De beroemde bluefooth booby zie ik ook nog heel even voorbij komen. Toch bijzonder, zo'n plek op aarde waar dieren wonen die een heel andere evolutie hebben doorgemaakt en die nergens anders ter wereld bestaan.
Ondertussen blijf ik me verbazen over de hoeveelheid mensen die je ontmoet. Ik zeg gedag tegen de èèn en 5 minuten later kom ik op straat weer iemand tegen die ik een aantal weken geleden in Mompiche heb leren kennen. Mensen met bijzondere verhalen, bijzondere banen, de èèn interessanter als de andere.
Bovenop het dak van het hostel zitten met een fles rum en alleen maar wildvreemden. En dat maakt niks uit, want iedereen is open, ontspannen, deelt, er is geen afgunst, of competitie, of werkdruk. Alleen maar het moment nu. En dat is met z'n allen genieten van een fles rum die rond gaat en van elkaars gezelschap. Zo zou het leven er toch vaker uit moeten zien hè.
Ik denk dat we dat allemaal best zouden willen met z'n allen. Maar ik denk aan Nederland, aan de wereld, aan de drukte, aan de bizarre hoeveelheid keuzes die we, elke dag opnieuw..!!, weer moeten maken, aan de sociale druk, hoe moeilijk het is om je vrienden en familie vaak genoeg te kunnen zien. Dat lukt mij vaak al niet. Laat staan open zijn voor alle andere onbekende mensen die op je pad komen, en daarmee 'in het moment' kunnen zijn.
Nog drie maanden voor de boeg. Ik voel dat tijd een rol begint te spelen, om over mijn budget maar niet te spreken ;)
Peru. Binnen een week. Ik moet gaan nadenken over een terugvlucht ticket, maar heb werkelijk geen idee vanaf welk land ik deze wil gaan boeken. Ik houd niet meer zo van plannen!
Soms maak ik me een beetje zorgen over de terugkomst in Nederland. Ik heb geen idee hoe ik dat ga doen, in die totaal andere wereld. Ze zeggen wel eens dat de cultuurshock groter is als je in eigen land terug komt. Ik geloof dat nu al meteen. Ik zal jullie allemaal hard nodig hebben, om ook daar gewoon 'in het moment' te kunnen zijn.. 😘
Xxx
Niet te veel vooruitdenken dus en nog zoveel mogelijk daar genieten! X
De boodschap die je overbrengt bezorgd mij kippenvel en stof tot nadenken. De drukte en het presteren zijn onderdeel van de waan van de dag geworden, terwijl het ook zo anders kan. Het delen met onbekenden, alles van je af laten vallen en in het hier en nu een puur gesprek voeren. Dat zouden we inderdaad altijd kunnen doen! Maar houd ons dan tegen? De individualistische samenleving waarin wij hier in Nederland leven. Deuren en ramen dicht, ogen gericht op het trottoir in plaats van in de ogen van diegene die je tegemoet komt, massaal in de mobiele telefoon gedoken i.p.v. een praatje met iemand naast je.. wat mij opvalt dat mensen er wel voor openstaan, zolang jij maar de eerste stap zet. :-)