Avontuurlijk onderweg

Na Galapagos is er nog 1 plaatsje wat ik graag wil bezoeken in Ecuador. Ik reis nog even terug het land in, naar Baños. Voordat ik in het paradijs Mompiche was geweest reisde ik altijd naar een plek toe, waar ik dan ook al meteen een hostel had geboekt. Die tijden zijn voorbij. Nadat ik het vliegtuig uit ben, in Guayaquil, ga ik meteen door naar het bus station, waar ik nog net een bus haal naar Baños. Anders had ik weer 8 uur moeten wachten op de volgende bus. Weer een meevaller. Het word later en later, en rond 22 uur, een uurtje voor aankomst, begin ik een klein beetje zorgen te krijgen over het vinden van een hostel. Vragen in m'n hoofd, van, het zal toch wel lukken!? Maar zoals altijd de laatste tijd, overstemt een gevoel van vertrouwen. Alles komt wel op z'n pootjes terecht. Ik kom om 23.15 op een zaterdagavond aan in het toeristische plaatsje, en het is volle bak op straat. De eerste paar hostels zitten allemaal vol. Ik wandel verder door en zie tot mijn schrik bij alle hotels een a4tje op de deur hangen met; no hay habitationes. We have no rooms. Dan begin ik me toch wel wat onrustig te voelen. Ik zie een ouder echtpaar bij de deuringang van een hotel, en begin een beetje op hun medeleven te werken, vraag of ze geen bank ergens hebben staan, want, ik kan toch niet de hele nacht op straat blijven!? Vanuit het niets komt er een jongen op me af gelopen die vraagt of ik al iets gevonden heb. Hij namelijk ook nog niet. Opgelucht dat ik in ieder geval niet meer de hele nacht alleen op straat rond hoef te lopen, zoeken we samen verder. Ik zie lege chivabussen op straat staan, waar ik, samen met iemand, eventueel best een nacht in durf te overnachten. Is gelukkig niet nodig, want uiteindelijk vinden we toch nog iets!

Een stokoud vrouwtje die nog maar amper trappen kan lopen, maar dit toch nog graag doet, geeft ons een kamer. We kunnen alleen niet meer naar buiten want ze sluit de deur af. Heel vreemd voor een plaats waar alle ecuadorianen naartoe komen om te stappen. Maargoed, wij zijn toch moe. Ik loop snel naar de pizzeria aan de overkant om wat water en een biertje te kopen. En de deur gaat dicht. Zit je daar ineens. Met een wildvreemde op een tweepersoonskamer. Met een twijfelaar als bed. Gentlemen als Roy is, geeft hij mij het kleine bed en gaat zelf op de grond slapen.

Samen opgesloten zitten, een biertje, een kaarsje, en goede gesprekken. Ik leer weer van alles over Israël, wat ik altijd al een zeer interessant land heb gevonden. De volgende dag gaan we samen naar een ander (Israëlisch) hotel. Het klikt erg goed tussen ons en dus doen we ook alle activiteiten samen. Naar de Casa del Arbol, vanaf daar een hele mooie wandeling door de bergen terug naar Baños, mountainbiken naar de Paison del Diablo, met ondertussen op de route ziplines, door de prachtige bergen van Baños. De 3e dag is chillen, en de 4e dag gaan we raften en canoyingen. Ik word ook heel erg blij van het raften! Ik realiseer me dat ik het heerlijk vind om met de krachten van de natuur te 'spelen' en hierop mee te bewegen. Gave activiteiten die ik zeker vaker wil gaan doen.

De dagen in baños waren dus heerlijk! Afscheid nemen is helaas ook een groot onderdeel van het reizen. Sommige zul je nooit meer terug zien en sommige vriendschappen zullen blijven. Ik heb veel uitnodigingen om andere landen te bezoeken, zo nu ook in Israël, waar ik hopelijk op niet al te lange termijn ook echt naartoe zal gaan. En hoe bijzonder, dat er, net als je lichtelijk in paniek begint te raken, ineens zo'n mooie vriendelijke en vooral charmante engel op je pad komt. Dankjewel.

Aangezien ik erachter ben gekomen dat ik op dit moment veel meer geniet met mensen om mij heen, besluit ik een lange reis te gaan maken. Aangezien ik al 6 weken aan de kust ben geweest, ga ik dit in het noorden van Peru overslaan om meteen het binnenland in te reizen. Ik ga daar Raquel ontmoeten, die ik nog ken uit Mompiche. We besluiten elkaar te ontmoeten in Chachapoyas, een plaatsje in department of Amazonas. Als ik dit plaatsje Google beginnen de kriebels in mijn buik. Yes, dit gaan we doen. De reis is lang en avontuurlijk. Reizen, proberen zo ver mogelijk te komen, ergens overnachten en weer door. Ergens de grens oversteken in je eentje, om daarna te lezen dat dit de meest slechte grensovergang van zuid Amerika is. Whoops! Nah ja, viel wel mee hoor.. Raquel lift zelfs door Peru heen. Dat lijkt me samen heel gaaf, maar dat zou ik alleen toch echt niet durven. Misschien wel als ik vloeiend Spaans zou spreken. Is toch anders..

Na 22 uur onderweg te zijn geweest, lees 5 verschillende bussen, taxi's, uren wachten bij de grensovergang, kom ik in de avond aan in Piura, waar ik het liefst zo snel mogelijk weer weg ben. Maargoed, moet toch een keer slapen en om nou in de avond te gaan uitzoeken, met al je bagage op je rug, in een redelijk gevaarlijke stad (hoor ik achteraf) of er nog nachtbussen gaan, is niet zo'n goed plan. Bij aankomst in Piura bied mijn buurjongen aan om me gezelschap te houden of me te helpen. Hij heeft een uurtje voordat hij verder naar het vliegveld moet. Ik zeg ja, en daar ben ik ontzettend blij om in deze stad. Achteraf weet ik niet precies wat hij met 'gezelschap' bedoelde, maar ik was zeer dankbaar voor zijn gezelschap. Hotel gevonden, en uiteindelijk ook een bank die mijn pas accepteert. Is toch fijner om dan niet alleen over straat te dwalen en zoeken. Om 22 uur val ik in een diepe slaap. De volgende ochtend om 9.30 zit ik in een bus naar Chiclayo. Vanwaar ik hoop een bus te kunnen nemen naar chachapoyas. Maar ook dat is nog niet zeker.

Mijn eerste indrukken van Peru, een taxi vanaf de grensovergang. Redelijk opdringerige chauffeur. Wil me helemaal naar Piura rijden, maar mijn gevoel heeft al gesproken. Als de rit voorbij is wil hij me afzetten, $5 meer als afgesproken, maar daar ben ik het dus echt niet mee eens. Deze chauffeur dropt me af bij een kleine minivan, waar 9 personen in kunnen. Ik ben in Tulum. Het is allemaal erg onbekend, druk, stoffig, vies, dus veel zin om een busstation te zoeken heb ik niet. Ik neem het busje dus maar.

Het landschap is droog, zandachtige bergen. Weinig groen aan deze kuststreken. Het stukje wat ik van Piura heb gezien was niet heel leuk. Drukte, verkeer, alleen maar getoeter, ik ruik urine en ontlasting, en zie overal afval. Ook op de weg richting Chiclayo zie ik in het droge landschap arme dorpjes, met daarom heen overal hopen afval. Ik voel me even terug in de tijd en terug in India geslingerd. Ik had dit beeld niet verwacht hier.

Ik eet menu del dia voor 6 sol. Dat is een maaltijd voor 1,50 euro. Peru staat bekend om zijn goede eten, dus mijn ondertussen zeer slanke lijf zal snel weer molliger worden, want ik ga alles, maar dan ook alles proeven!

Dit verhaal is geschreven in de busrit naar Chiclayo. En ik hoop vanavond op mijn bestemming aan te komen. En dan begint weer een nieuw avontuur. De Amazone! 💚😍 Nog verder van de beschaving weg. Internet zal de komende weken op een laag pitje, of zelfs helemaal niet bestaan.

PS; Het amazonegevoel is al begonnen. In Baños leer ik de 'sancuro' kennen. Een beestje wat mij over mijn hele lichaam heeft gebeten. De bultjes jeuken ontzettend en beginnen meteen te bloeden als je eraan krast. Ik zit helemaal onder en probeer me maar in te houden met krassen. Zal nog wel meer enge beestjes tegen gaan komen.. Is weer ff wat anders dan de mosquitos..!