Chapter 2
27 februari 2018 - Montañita, Ecuador
25-02
De dag breekt aan, om Mompiche te verlaten. Ik zou eigenlijk een reis gaan maken, met wel 5 verschillende overstaps, echter moeder Mireille nodigt me uit om met hun in de auto mee te reizen tot aan Manta, om vanaf daar mijn reis verder naar het zuiden te vervolgen. Top dus! Jorge rijd best hard, en ik hoop maar gewoon dat we geen ongeluk krijgen.. Toch val ik ergens in slaap, nadat ik eerst wat tranen heb gelaten. Het weg rijden uit Mompiche geeft me ineens even een leegte in mijn borst, en ik herinner me een soortgelijk gevoel toen ik Indonesië uit reed, 10 jaar geleden. Toch heb ik er helemaal vrede mee, en is het goed. Het was een heerlijke pauze van bijna 5 weken, waarin ik ontzettend veel cadeau heb gekregen. Ik voel me klaar voor het volgende avontuur. Ik voel Peru ook dichterbij komen en dat voelt fijn! Maar eerst nog even heel veel andere mooie dingen. De reis richting Manta is mooi, het is hier zo ongelofelijk groen! Overal waar je kijkt, groen.
Reizen. 💚 De verhalen die je hoort en deelt, alle nieuwe dingen je leert (en dat zijn er veel), de mensen die je ontmoet, culturen delen, nieuwe vrienden over de hele wereld, ik ben zo blij en dankbaar. Het is het beste cadeau wat ik mezelf heb kunnen geven. Het is een flinke uitdaging, en je komt veel dingen tegen in jezelf, die niet altijd even makkelijk zijn. Zo heb ik ook veel nieuwe en verrassende dingen over mezelf geleerd. Compleet en alleen aangewezen op jezelf zijn. De laatste dagen bedenk ik me, dat ik normaal gesproken zo ontzettend veel nadenk, maar dat nadenken over de toekomst of over mijn volgende reisroute of over wat dan ook, helemaal niet zo heel belangrijk is, want het loopt toch wel zoals het lopen moet. Alles gaat vanzelf. En deze gedachte heeft me rust. Ik dacht die informatie al te weten, maar nu voel ik hem ook echt in m'n lijf, en dat maakt een wezenlijk verschil. Vandaag voor het eerst echt onderweg zonder te weten hoe ver ik kom, (we vertrekken uiteraard veel later dan gepland) of waar ik terecht kom. Ik zie wel. Ik kom toch wel ergens uit. Het is een soort van instinctief vertrouwen. Ik ben niet bang, ik ben ontspannen en ik ben een dikke vette grote geluksvogel. En ik ben trots, want ik reis zomaar alleen door Zuid Amerika. 💚
Op het busstation in Manta, waar de familie me afdropt en na de laatste dikke knuffels, krijg ik te horen dat er geen bussen meer naar Olon gaan. Wel naar Jipijapa, en vanuit daar een bus naar Puerto Lopez. Dit plaatsje is me nu al twee keer ter oren gekomen dus dat gaat m worden. Reis ik daarna wel weer verder. Als ik de krakkemikkige bus uitstap krijg ik meteen praat en dus ook een cheap, prima hostel. In de bus naar Jipijapa koopt mijn buurman een snack in de bus, ook voor mij, hoe lief! Het is lekker en ik kreeg net een beetje honger, dus weer een cadeautje.
26-02
De volgende ochtend, na een ontbijtje op het strand besluit ik toch meteen door te reizen naar Olon. Hoe doe je dat, voor het hotel wachten, zwaaien naar de groene bussen en instappen maar. Tussen de beslissing en in de bus stappen zaten nog geen 10 minuten. Gisteren tijdens het reizen was ik de enige toerist, nu zie ik toch nog een ander stelletje. Ik verbaas me er over hoe vaak ik alleen reis zonder andere toeristen te zien. Had het veel drukker verwacht! Reis ik dan zo local? Denk het.. ;) en nu op naar Olon! Ik heb zo'n zin om te dansen!! Montañita is blijkbaar the place to be, daar kan ik voor 1,5 dollar in een autotaxi naartoe (in Azië bekend als tuctuc's) om daarna lekker te kunnen slapen in het rustigere Olon.
27-02 Montañita
Montañita is mooi, zo ook Olon waar ik vannacht 1 nachtje verbleven ben. Het is hier heet, ontzettend warm. Te warm om in de zon te zijn. 45 minuten strand en een verfrissende duik in de oceaan. De golven zijn hoooog! Veel hoger als in Mompiche. Dat waren de mooiste golven die ik ooit had gezien. Nu de hoogste! Heerlijk. Het is hier ontzettend rustig. Ik had me mentaal voorbereid op drukte, maar dat valt reuze mee. Blijkbaar loopt het vooral in het weekend vol met Ecuadorianen.
De kust van Ecuador is zo ontzettend mooi. Maar helaas door de aardbevingen 2 jaar geleden, best rustig, naar mijn idee.
De Chilenen en Argentijnen hebben vakantie, dus die ontmoet ik op het moment veel. Ik spreek wederom alleen maar Spaans, niet veel Engels hier. 😂 Ach, is goed voor het oefenen!
Ik verwen mezelf met wat nieuwe kleren. Ook al is het vrij prijzig, er zijn hier veel winkeltjes met Argentijnse eigenaren. En die kleden zich mooi!
Ik heb 5 weken niet meer in een hostel gezeten. Dat is weer even wennen. Maar leuk, ik ontmoet super veel leuke mensen. Al is het, als je op een dag met 10 nieuwe mensen kennis maakt, moeilijk om namen te onthouden 😉 laat staan alle verschillende dialecten in het Spaans, of alle verschillende verhalen. Je haalt snel alles door elkaar. Mijn brein is hard aan het werk, maar dat is prima.
Nu mijn lijf nog, want... Het eten is te lekker. Ik kook regelmatig zelf maar probeer uiteraard ook af en toe lokale gerechten uit. Vandaag de 'Encocado de Camarón' gegeten, jumjum. Garnalen met kokossaus en rijst, salade, en gebakken platano, Patacones.
Vrijdag vlieg ik naar Galapagos, zaterdag drink ik, met een tweede poging, alsnog een cocktail met een andere medereiziger die ik nog niet ken. Chevere! Life is good. Hasta luego! Muchas abrazos.
De dag breekt aan, om Mompiche te verlaten. Ik zou eigenlijk een reis gaan maken, met wel 5 verschillende overstaps, echter moeder Mireille nodigt me uit om met hun in de auto mee te reizen tot aan Manta, om vanaf daar mijn reis verder naar het zuiden te vervolgen. Top dus! Jorge rijd best hard, en ik hoop maar gewoon dat we geen ongeluk krijgen.. Toch val ik ergens in slaap, nadat ik eerst wat tranen heb gelaten. Het weg rijden uit Mompiche geeft me ineens even een leegte in mijn borst, en ik herinner me een soortgelijk gevoel toen ik Indonesië uit reed, 10 jaar geleden. Toch heb ik er helemaal vrede mee, en is het goed. Het was een heerlijke pauze van bijna 5 weken, waarin ik ontzettend veel cadeau heb gekregen. Ik voel me klaar voor het volgende avontuur. Ik voel Peru ook dichterbij komen en dat voelt fijn! Maar eerst nog even heel veel andere mooie dingen. De reis richting Manta is mooi, het is hier zo ongelofelijk groen! Overal waar je kijkt, groen.
Reizen. 💚 De verhalen die je hoort en deelt, alle nieuwe dingen je leert (en dat zijn er veel), de mensen die je ontmoet, culturen delen, nieuwe vrienden over de hele wereld, ik ben zo blij en dankbaar. Het is het beste cadeau wat ik mezelf heb kunnen geven. Het is een flinke uitdaging, en je komt veel dingen tegen in jezelf, die niet altijd even makkelijk zijn. Zo heb ik ook veel nieuwe en verrassende dingen over mezelf geleerd. Compleet en alleen aangewezen op jezelf zijn. De laatste dagen bedenk ik me, dat ik normaal gesproken zo ontzettend veel nadenk, maar dat nadenken over de toekomst of over mijn volgende reisroute of over wat dan ook, helemaal niet zo heel belangrijk is, want het loopt toch wel zoals het lopen moet. Alles gaat vanzelf. En deze gedachte heeft me rust. Ik dacht die informatie al te weten, maar nu voel ik hem ook echt in m'n lijf, en dat maakt een wezenlijk verschil. Vandaag voor het eerst echt onderweg zonder te weten hoe ver ik kom, (we vertrekken uiteraard veel later dan gepland) of waar ik terecht kom. Ik zie wel. Ik kom toch wel ergens uit. Het is een soort van instinctief vertrouwen. Ik ben niet bang, ik ben ontspannen en ik ben een dikke vette grote geluksvogel. En ik ben trots, want ik reis zomaar alleen door Zuid Amerika. 💚
Op het busstation in Manta, waar de familie me afdropt en na de laatste dikke knuffels, krijg ik te horen dat er geen bussen meer naar Olon gaan. Wel naar Jipijapa, en vanuit daar een bus naar Puerto Lopez. Dit plaatsje is me nu al twee keer ter oren gekomen dus dat gaat m worden. Reis ik daarna wel weer verder. Als ik de krakkemikkige bus uitstap krijg ik meteen praat en dus ook een cheap, prima hostel. In de bus naar Jipijapa koopt mijn buurman een snack in de bus, ook voor mij, hoe lief! Het is lekker en ik kreeg net een beetje honger, dus weer een cadeautje.
26-02
De volgende ochtend, na een ontbijtje op het strand besluit ik toch meteen door te reizen naar Olon. Hoe doe je dat, voor het hotel wachten, zwaaien naar de groene bussen en instappen maar. Tussen de beslissing en in de bus stappen zaten nog geen 10 minuten. Gisteren tijdens het reizen was ik de enige toerist, nu zie ik toch nog een ander stelletje. Ik verbaas me er over hoe vaak ik alleen reis zonder andere toeristen te zien. Had het veel drukker verwacht! Reis ik dan zo local? Denk het.. ;) en nu op naar Olon! Ik heb zo'n zin om te dansen!! Montañita is blijkbaar the place to be, daar kan ik voor 1,5 dollar in een autotaxi naartoe (in Azië bekend als tuctuc's) om daarna lekker te kunnen slapen in het rustigere Olon.
27-02 Montañita
Montañita is mooi, zo ook Olon waar ik vannacht 1 nachtje verbleven ben. Het is hier heet, ontzettend warm. Te warm om in de zon te zijn. 45 minuten strand en een verfrissende duik in de oceaan. De golven zijn hoooog! Veel hoger als in Mompiche. Dat waren de mooiste golven die ik ooit had gezien. Nu de hoogste! Heerlijk. Het is hier ontzettend rustig. Ik had me mentaal voorbereid op drukte, maar dat valt reuze mee. Blijkbaar loopt het vooral in het weekend vol met Ecuadorianen.
De kust van Ecuador is zo ontzettend mooi. Maar helaas door de aardbevingen 2 jaar geleden, best rustig, naar mijn idee.
De Chilenen en Argentijnen hebben vakantie, dus die ontmoet ik op het moment veel. Ik spreek wederom alleen maar Spaans, niet veel Engels hier. 😂 Ach, is goed voor het oefenen!
Ik verwen mezelf met wat nieuwe kleren. Ook al is het vrij prijzig, er zijn hier veel winkeltjes met Argentijnse eigenaren. En die kleden zich mooi!
Ik heb 5 weken niet meer in een hostel gezeten. Dat is weer even wennen. Maar leuk, ik ontmoet super veel leuke mensen. Al is het, als je op een dag met 10 nieuwe mensen kennis maakt, moeilijk om namen te onthouden 😉 laat staan alle verschillende dialecten in het Spaans, of alle verschillende verhalen. Je haalt snel alles door elkaar. Mijn brein is hard aan het werk, maar dat is prima.
Nu mijn lijf nog, want... Het eten is te lekker. Ik kook regelmatig zelf maar probeer uiteraard ook af en toe lokale gerechten uit. Vandaag de 'Encocado de Camarón' gegeten, jumjum. Garnalen met kokossaus en rijst, salade, en gebakken platano, Patacones.
Vrijdag vlieg ik naar Galapagos, zaterdag drink ik, met een tweede poging, alsnog een cocktail met een andere medereiziger die ik nog niet ken. Chevere! Life is good. Hasta luego! Muchas abrazos.
Wat mooi dat je tot al die bijzondere inzichten komt. Je bent inderdaad echt een topper en tevens mijn grote voorbeeld door helemaal alleen door Zuid Amerika te reizen! Wow, dat is echt niet niks.
Benieuwd naar je nieuwe ervaringen op de Galapos Eilanden (ik kan echt niet onthouden hoe ze nu heten.. haha) en later jouw eerste stappen in Peru!!!!! :-O :-D
Dikke knuffels