The sound of the jungle in Sierra Nevada

25 november 2017 - Ciudad Perdida, Colombia

Ten eerste! Wil ik jullie allemaal even heel erg bedanken voor alle leuke lieve en enthousiaste reacties die ik krijg op alle verschillende social media! Ik word er erg blij van om te horen hoe leuk jullie het vinden om mee te lezen. Dat motiveert mij ook weer om de verhalen te blijven delen, want er gebeurd zo ontzettend veel :) Ik doe mijn best de verhalen niet te langdradig te maken, al is er ontzettend veel veel wat er niet in terug komt. Dan zou ik dagen moeten typen denk ik ;) Anyway, Thx allemaal!!!!! Lieve kussen knuffels and a big smile!

De jungle trekking. Wat een geweldige ervaring! Vanuit de stad Santa Marta regel ik mijn tour naar de ciudad perdida, de verborgen stad. Uit allerlei hoeken heb ik al vernomen dat de hike zelf gaver is als de verborgen stad zelf. Ik ben benieuwd hoe het mij gaat bevallen, de 4 dagen trekking door de jungle. Een dagrugzak word ingepakt met alleen de hoognodige dingen. Mijn grote tas inclusief geld paspoort en alle belangrijke dingen laat ik ergens achter in het dorp vanuit waar we beginnen. Gek om dat zo te doen, maar iedereen doet het. Je wil namelijk echt niet al de belangrijke dingen ook nog eens meenemen. We zijn met een groep van 13 man, waaronder ook wat belgen, ik kan dus soms nederlands praten. Ik merk nu al in de telefoontjes naar het huisfront dat ik zowel nederlands, als engels als spaans door elkaar heen praat. 

Tijdens de jungle trekking voel ik me werkelijk elke seconde van de dag gelukkig. Het is zwaar, na 5 minuten druipt het zweet van je hoofd omlaag. Je loopt de hele dag in je natte kleren rond. Snachts drogen deze ook niet op door de vochtigheid,. Je tas word dus elke dag zwaarder ;) Maar damn was is het heerlijk. Wat is het fascinerend om elke dag een beetje verder de jungle in te trekken. De geluiden die ik snachts (en overdag) hoor zijn prachtig. Het uitzicht is prachtig. De sterren zijn prachtig, vooral als de lucht door bliksemflitsen helemaal verlicht word. We slapen in houten cabanas onder klamboes. Wat hebben ze het hier allemaal mooi gemaakt! Snachts lig ik te luisteren naar de geluiden van die enorme jungle om mij heen. Ik vraag me af hoe het hier over 10 jaar zal zijn, als het toersime nog dubbel zoveel is toegenomen. Dat kan me een beetje triest maken, en ik hoop maar dat ze hun cultuur zo goed mogelijk kunnen blijven behouden. In de afgelopen 5 jaar is het toerisme in Colombia van een half miljoen naar 5 miljoen gegaan. Dit zal alleen maar blijven groeien door de schoonheid van dit land en natuurlijk door de enorme wereldbevolking die ook maar blijft stijgen. Ik ben echt gevallen voor Colombia. De mensen doen ontzettend hun best om het land goed te presenteren naar toeristen. De mensen zijn vriendelijk vrolijk en behulpzaam en in tegenstelling tot veel andere landen, als ze je hier iets willen verkopen en je zegt nee, blijven ze niet doordrammen. Wil je niet, is dat ook prima! Wat een verademing vergeleken bij veel andere landen waar ik geweest ben. 

Zoals ik eerder al benoemde,ben ik de gehele 4 dagen van de trekking ontzettend gelukkig. Wat is het fijn om zo dicht bij moeder natuur te zijn. Mijn lichaam verrast me. Ik heb een energie die maar door blijft stromen. Vooral de 3e en de 4e dag ga ik als een speer. De jongens in de groep zijn, net zoals ik zelf, onder de indruk van hoe snel ik de tocht afleg. Het is heerlijk om zo goed in mijn lijf te zitten en de kracht te ervaren die er inzit. Zou het komen door alle gezonde voeding die ik hier heb? Geen snacks, geen ships, geen suiker. Gewoon gezonde maaltijden en veel jugos (verse fruitsapjes) Geen stress, ook heel belangrijk.. Wat is het heerlijk om je lijf tot het uiterste te drijven en maar door te blijven gaan als het eigenlijk zegt, Stop! Je bent te moe, je kan niet meer! De 4e dag krijg ik mijn benen bijna niet meer opgetild, zo zwaar waren ze. En dan meteen na het ontbijt een dik half uur omhoog klimmen. Zweten zweten zweten, maar onbetaalbaar. Ik loop ook redelijk wat stukken alleen om zo echt de stilte en de geluiden te ervaren die je omringen. Je komt dan ook veel verschillende mensen tegen tijdens de trail. Erg gezellig. 

In de jungle wonen de indigenous people. Ze leven nog op een erg traditionele manier. We mogen geen fotos van hun maken. Er zijn in dit gebied waar wij doorheen trekken, zo'n 800 gezinnen. Het is mooi om te horen op wat voor manier zij leven en hoe dicht ze nog bij de natuur staan en zelfs samen leven met de natuur. Zo legt een lid van de stam het ook uit aan ons. Zij leven samen met pachamama en zijn ook afhankelijk van elkaar. Jaren geleden mochten de meisjes al trouwen na hun eerste menstruatie. Dat is nu veranderd al zie ik nog best wat jonge meiden met baby's. Voor onze begrippen zijn het nog kinderen. 

In de ochtenden is het slim je schoenen te controleren op schorpioenen en/of spinnen. Ik vind er geukkig geen verrassingen in. We staan elke dag om 5 uur op, krijgen om half 6 ontbijt en vertrekken weer om 6. 

De lost city ligt zo ver verstopt in de jungle. Fascinerend om te zien. Het uitzicht is er prachtig, maar inderdaad, vind ik de hike er naartoe ook het aller gaafste! 

20 jaren geleden was het hier nog vol FARC. De marihuana en de cocavelden waren natuurlijk erg gewild nadat ze zagen hoeveel geld dit opleverde. Verschillende groeperingen probeerde de stukken land in handen te krijgen. In het begin ruilden de indigenous people nog coca bladeren en marihuana tegen spiegels, omdat ze die natuurlijk niet hadden daar. Maar toen ze eenmaal genoeg spiegels hadden wilden ze niet meer ruilen en toen probeerden de mensen het op andere manieren. Nu in de huidige tijd worden de cocabladeren alleen nog door de indiginous gebruikt en is er geen export meer. Al zie je nog wel militairen op de gekste plekken ver in de jungle. Een man die een bepaalde groep heeft geleid zit nu in in de US in de gevangenis. Maar als hij deze straf heeft uitgezeten mag hij in Colombia ook nog eens naar de gevangenis. Leuk vooruitzicht.. 

De Caribische kust van Colombia heeft zoveel schatten. Er is hier nog zoveel te zien. Ik heb vorige week een planning gemaakt tot oud en nieuw in Colombia. Ik vraag me echter steeds vaker af of ik dat allemaal wel ga halen. Ik voel me hier zo fijn, er is zoveel te zien en te leren, dat ik misschien mijn visum van 3 maanden zelfs wel vol ga maken hier. Who knows! Nobody does :) Zelfs ik niet. Het is een rijk gevoel om geen plan te hebben en geen idee te hebben wat de reis me allemaal brengen gaat en welke kanten ik allemaal opga. Ik reis nu met een Nederlandse jongen, Quinten, morgen samen richting de La Guajira woestijn. Hieronder een stukje omschrijving van het internet geplukt:

Gelegen in het noorden van Colombia en grenzend aan Venezuela vind je La Guajira wat al jarenlang geteisterd wordt door extreme droogte in tegenstelling tot de vochtige Amazone niet ver er vandaan. Als resultaat zijn de wegen moeilijk begaanbaar, een tour zonder 4×4 jeep is dus niet aan te raden. La Guajira doet aan als een vreemd maanlandschap, en dat is juist het aantrekkelijke ervan! De woestijn strekt zich mijlenver voor je uit met geen enkele stad in zicht. ‘s Nachts wordt is het pikkedonker in La Guajira, en overnachten doe je in grote hangmatten recht onder de sterrenhemel. Op heldere nachten kun je hier de melkweg zien! De tour brengt je onder anderen naar Cabo de la Vela en Punta de Gallinas, het Noordelijkste puntje van Colombia en Zuid Amerika. Van daaruit is het ongeveer een uur rijden naar Playa Taroa, bekend om de enorme oranje gekleurde duinen die recht de zee in lopen. Een oogverblindend spektakel en een fijne plek om een middagje aan het water te liggen.

Twee dagen geleden zijn we (meteen na de jungletour) aangekomen in Palomino. Een dorpje aan de kust met een heerlijke sfeer! Wat is het verleidelijk om overal te blijven hangen. Maar niet dus, want er is nog zoveel te zien! Hier in de omgeving is ook nog het Tayrona park, wat ook schitterend blijkt te zijn. Het verlangen om ergens in het noorden van Colombia te gaan werken voor een paar weken en spaans te leren word steeds groter. Kortom, het is en blijft allemaal een heerlijk groot avontuur! 

Nu huidige situatie, Palomino. Overdag zon, ' s avonds komt het met bakken uit de hemel. Donder en bliksem recht boven ons, doet het grote (van bamboe gebouwde hostel) schudden op zijn voegen. Ik voel de grond onder me trillen van de donder. Heftige regenval, overdag loop ik door de straten met soms het water tot bijna aan mijn knieen. Er is bijna nergens wifi, we hebben gelukkig 1 internetcafeetje gevonden, de generator staat buiten te loeien. In de avond valt de stroom uit en zitten we in het donker te staren naar de vele bliksem, in gezelschap van de geur van natte honden die ook komen schuilen voor het noodweer, haha. Who sais that traveling is easy!? ;) om 22 uur maar een poncho aangetrokken om wat eten te scoren. Op blote voeten door de straten met het water tot onder onze knieen, want teenslippers kunnen dit ook niet handelen. Morgen weer onderweg! Richting riohacha, om te kijken of we daar the 4x4jeep kunnen fixen voor onze tocht naar de La guajira. 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

9 Reacties

  1. Paul.:
    25 november 2017
    Wat een prachtig verhaal weer Marije, het leest echt als een boek. Fijn om te vernemen dat je met volle teugen van de natuur geniet en dat je het goed stelt. Bedankt ook nog voor je persoonlijke bericht, vond ik erg fijn. Hier is het inmiddels best koud dus ik benijd je! Groetjes en 😘
  2. Marjolein:
    25 november 2017
    Woouw, Marije, wat een avonturen weer. Ik word steeds benieuwder naar jouw foto's!! Wat heerlijk om te lezen dat de verdrietige dagen nu toch ruimte hebben gemaakt voor dagen met geluk.

    Stoer, hoor, die jungle tocht! Pas goed op jezelf en blijf maar goed luisteren naar dat lijf van je dat zich steeds meer openstelt ♡♡

    Ik mis je xx
  3. Non:
    25 november 2017
    Wauw <3
  4. Ine van Heeswijk:
    25 november 2017
    Wat ben jij een lefgozer!!! Amai. Prachtig. Veel grtj van Tony en mij xxxxx
  5. Kerstin:
    25 november 2017
    Het is echt genieten om je verhalen te lezen. Bijna alsof ik zelf even mee mag lopen banuit het koude nederland. Heel veel liefs...😙😙😙
  6. Annegien:
    26 november 2017
    Wow, dat klinkt echt heel goed! Colombia komt ook op mijn lijstje 😃.
  7. Marianne de Vries:
    26 november 2017
    Te gek weer Marije!! je schrijft het zo realistisch op dat ik alleen m'n ogen maar dicht hoef te doen om het NOG beter te kunnen aanvoelen. En wij ons hier maar druk maken over het "zwarte pieten-probleem"!!! Blijf vooral heel veel genieten!!!
    PS Heb toch nog even in mijn schoenen gekeken maar IK vind daar alleen maar pepernoten 😅
  8. Willem van der Land:
    7 december 2017
    Zojuist na werkoverleg gehoord van je blog. Erg leuk en je hebt er weer een volger bij! Groetjes Willem
  9. Roger:
    12 december 2017
    Weer een goed verhaal. Nog steeds optimaal en bewust aan het genieten! En er vol inzitten met verstand, lijf en gevoel!