Mompiche
21 februari 2018 - Mompiche, Ecuador
7-02
Mompiche, het charmante vissersdorpje waar ik na heel wat verschillende uitdagingen ook echt even rust heb kunnen vinden.
Ik heb nog nooit zulke mooie golven gezien, elke dag weer opnieuw.
Vandaar dat het natuurlijk ook een zeer bekende surfplek is, wat mij overigens pas twee keer gelukt is 😉
Tis kei hard werken, super sport. Maar hard werken doe ik in de ochtenden al. Ik ben als vrijwilliger bij een Ecuadoriaanse familie terecht gekomen. Hardwerkende lieve mensen. Nu is het hoogseizoen dus ze moeten pieken! Om daar in de rustigere tijden weer op te kunnen teren. Ze zijn dus harde werkers, vrolijk, opgewekt en ik leer in een paar dagen ontzettend veel Spaans bij, waardoor ik ook op straat de nodige praatjes met iedereen begin te krijgen. Mireille, de moeder van het gezin, heeft me nu gevraagd om in het Engels terug te praten tegen haar, want zij wil ook graag leren. Het kamers poetsen ben ik ook al gewend vanuit mijn eerdere b&b ervaring in Spanje. Dus dat gaat vlotjes. Volgens mij zijn zij blij en ik ook.
14-02
Tijd lijkt hier bijna niet te bestaan. Het maakt niet echt uit welke uren ik ga werken. Ik spreek geen tijden af met mensen, gewoon alles maar zien vanaf elk moment zelf. Ik kan precies, op elk moment doen waar ik zin in heb. En dat gaat allemaal heel soepel.
Maandag was de grote carnavalsavond hier! Zaterdag, zondag, niet veel te doen, alleen wel super veel mensen! Het kleine dorpje stroomde vol en alle inwoners waren blij en en hebben hard gewerkt om het meeste geld van dit jaar te verdienen. Het feest was de hele avond dansen. Ik heb er een stukje film van (ik heb vanaf mijn slaapplek zomaar het mooiste uitzicht van het hele dorp gekregen ❤️) wat ik nu (hopelijk) op m'n blog heb kunnen zetten. Als je goed kijkt zie je dat iedereen danst. Ik uiteraard ook, dansen dansen! Want verder zijn er niet echt veel feestjes in Mompiche, dus dit was mijn kans.
Snachts zwemmen in de oceaan, gewoon lekker in je jurkje, waarom ook niet? Ik heb al vaker plankton gezien in andere plekken van de wereld, maar hier..! Zo veel!
Plankton, het organisme wat licht geeft in het water. Honderden knipperde lichtjes om je heen, op je lijf. Zwemmen met je ogen open en je eigen zwemslag zien oplichten in het donkere water. Ik kan er geen ander woord voor bedenken dan, magico. Daarna opwarmen bij een vuurtje op het strand.
19-02
Ik heb een ticket geboekt, naar de Galapagos eilanden! 2 maart vlieg ik, dus ik heb nog even tijd om andere plaatsen te bezoeken. Echter de gedachte aan Mompiche verlaten, zorgt er ineens voor dat ik nog van alles te doen heb. Veel nieuwe vrienden gedag zeggen, daardoor toch nog wat laatste 'things to do' krijgen. Misschien nog een nachtje in een tent in de jungle slapen, deze ochtend naar Chamanga geweest, een heel klein dorpje, wat na de aardbeving van twee jaar geleden nog steeds erg arm is. Van die allesbehalve comfortabele tijdelijke 'ramp' huisjes. Een groep Duitsers die in het hotel verblijven zijn daar een huis aan het bouwen, een cultureel centrum voor de kinderen. Sommige kindjes vanaf 8 jaar zijn hier al aan de drugs. En er is niet zo veel voor deze kinderen. Ik help mee met bamboe schoonmaken (voor het huis) en wandel wat rond. Hier komen echt bijna geen toeristen, op de projecten na. Ik voel me niet onveilig al is het natuurlijk erg arm en dus ook crimineel. Omdat mijn Spaans erg verbeterd is maak ik veel praatjes, met ouderen, kinderen en jongeren. Sommige lijken onder invloed. Bizarre omstandigheden, als heel een dorp zo verwoest is door een aardbeving en geen geld hebben om dit weer op te bouwen. En uiteraard wachten tot de volgende aardbeving weer komt. Want die gaan komen. De architecten uit Duitsland hebben een (hopelijk bestand tegen aardbevingen) ontwerp voor het huis.
In de middag geef ik Engelse les aan de kinderen van de familie. Ipv poetsen word me gevraagd les te geven. Zit ik ineens met 5 kindjes rond de tafel. Hoezo improviseren! Na een paar uur leren en spelen krijg ik dikke knuffels. En die kon ik wel gebruiken. Want ik ben vandaag voor de 5e keer tante geworden!! Tranen met tuiten wanneer ik mijn lieve broertje en zijn vrouw zie via videobellen. Welkom lief klein vroeg wondertje.
Nog steeds verbaasd af hoe snel gevoelens elkaar kunnen afwisselen. Wat is reizen toch een rollercoaster! Het ene moment een dipje, me alleen voelen, moe zijn van het 'alleen' reizen en knopen doorhakken. Om daarna ineens alweer een afspraak met een totaal onbekende meid uit Nederland te hebben, in de volgende plaats die ik ga bezoeken, in de avond koken met een nieuwe vriendin uit Colombia. Gevoelens in uitersten kunnen elkaar in rap tempo afwisselen. Ja, kan nou niet zeggen dat reizen geen uitdaging is! Ook al ben ik af en toe moe, ik weet dat de wind elke keer weer draait, en heb echt nog genoeg plekken die ik wil bezoeken. Peru bijvoorbeeld. Nog genoeg te doen dus! Morgen ben ik een maand in Mompiche. Het plaatsje wat ik in mijn hart heb gesloten en waar ik nu, toch nog even op mijn gemak, afscheid van aan het nemen ben.
Oh ja! Nog niet iedereen weet het, nu wel ;), ik heb mijn verlof met drie maanden kunnen verlengen! BAM.
Ik kan nog zoveel moois vertellen over het heerlijke 'basic' primitieve leven hier, maar die verhalen komen vanzelf wel een keer. Life.
20-02
Tweede dag les gegeven, het word steeds drukker ;). Op straat beginnen onbekende kindjes me na te roepen, one, two, three, four etc... volgens mij willen ze allemaal graag Engels leren. En ik word steeds verdrietiger dat ik mompiche ga verlaten. Maar ik geniet heel bewust van elke seconde.
Mompiche, het charmante vissersdorpje waar ik na heel wat verschillende uitdagingen ook echt even rust heb kunnen vinden.
Ik heb nog nooit zulke mooie golven gezien, elke dag weer opnieuw.
Vandaar dat het natuurlijk ook een zeer bekende surfplek is, wat mij overigens pas twee keer gelukt is 😉
Tis kei hard werken, super sport. Maar hard werken doe ik in de ochtenden al. Ik ben als vrijwilliger bij een Ecuadoriaanse familie terecht gekomen. Hardwerkende lieve mensen. Nu is het hoogseizoen dus ze moeten pieken! Om daar in de rustigere tijden weer op te kunnen teren. Ze zijn dus harde werkers, vrolijk, opgewekt en ik leer in een paar dagen ontzettend veel Spaans bij, waardoor ik ook op straat de nodige praatjes met iedereen begin te krijgen. Mireille, de moeder van het gezin, heeft me nu gevraagd om in het Engels terug te praten tegen haar, want zij wil ook graag leren. Het kamers poetsen ben ik ook al gewend vanuit mijn eerdere b&b ervaring in Spanje. Dus dat gaat vlotjes. Volgens mij zijn zij blij en ik ook.
14-02
Tijd lijkt hier bijna niet te bestaan. Het maakt niet echt uit welke uren ik ga werken. Ik spreek geen tijden af met mensen, gewoon alles maar zien vanaf elk moment zelf. Ik kan precies, op elk moment doen waar ik zin in heb. En dat gaat allemaal heel soepel.
Maandag was de grote carnavalsavond hier! Zaterdag, zondag, niet veel te doen, alleen wel super veel mensen! Het kleine dorpje stroomde vol en alle inwoners waren blij en en hebben hard gewerkt om het meeste geld van dit jaar te verdienen. Het feest was de hele avond dansen. Ik heb er een stukje film van (ik heb vanaf mijn slaapplek zomaar het mooiste uitzicht van het hele dorp gekregen ❤️) wat ik nu (hopelijk) op m'n blog heb kunnen zetten. Als je goed kijkt zie je dat iedereen danst. Ik uiteraard ook, dansen dansen! Want verder zijn er niet echt veel feestjes in Mompiche, dus dit was mijn kans.
Snachts zwemmen in de oceaan, gewoon lekker in je jurkje, waarom ook niet? Ik heb al vaker plankton gezien in andere plekken van de wereld, maar hier..! Zo veel!
Plankton, het organisme wat licht geeft in het water. Honderden knipperde lichtjes om je heen, op je lijf. Zwemmen met je ogen open en je eigen zwemslag zien oplichten in het donkere water. Ik kan er geen ander woord voor bedenken dan, magico. Daarna opwarmen bij een vuurtje op het strand.
19-02
Ik heb een ticket geboekt, naar de Galapagos eilanden! 2 maart vlieg ik, dus ik heb nog even tijd om andere plaatsen te bezoeken. Echter de gedachte aan Mompiche verlaten, zorgt er ineens voor dat ik nog van alles te doen heb. Veel nieuwe vrienden gedag zeggen, daardoor toch nog wat laatste 'things to do' krijgen. Misschien nog een nachtje in een tent in de jungle slapen, deze ochtend naar Chamanga geweest, een heel klein dorpje, wat na de aardbeving van twee jaar geleden nog steeds erg arm is. Van die allesbehalve comfortabele tijdelijke 'ramp' huisjes. Een groep Duitsers die in het hotel verblijven zijn daar een huis aan het bouwen, een cultureel centrum voor de kinderen. Sommige kindjes vanaf 8 jaar zijn hier al aan de drugs. En er is niet zo veel voor deze kinderen. Ik help mee met bamboe schoonmaken (voor het huis) en wandel wat rond. Hier komen echt bijna geen toeristen, op de projecten na. Ik voel me niet onveilig al is het natuurlijk erg arm en dus ook crimineel. Omdat mijn Spaans erg verbeterd is maak ik veel praatjes, met ouderen, kinderen en jongeren. Sommige lijken onder invloed. Bizarre omstandigheden, als heel een dorp zo verwoest is door een aardbeving en geen geld hebben om dit weer op te bouwen. En uiteraard wachten tot de volgende aardbeving weer komt. Want die gaan komen. De architecten uit Duitsland hebben een (hopelijk bestand tegen aardbevingen) ontwerp voor het huis.
In de middag geef ik Engelse les aan de kinderen van de familie. Ipv poetsen word me gevraagd les te geven. Zit ik ineens met 5 kindjes rond de tafel. Hoezo improviseren! Na een paar uur leren en spelen krijg ik dikke knuffels. En die kon ik wel gebruiken. Want ik ben vandaag voor de 5e keer tante geworden!! Tranen met tuiten wanneer ik mijn lieve broertje en zijn vrouw zie via videobellen. Welkom lief klein vroeg wondertje.
Nog steeds verbaasd af hoe snel gevoelens elkaar kunnen afwisselen. Wat is reizen toch een rollercoaster! Het ene moment een dipje, me alleen voelen, moe zijn van het 'alleen' reizen en knopen doorhakken. Om daarna ineens alweer een afspraak met een totaal onbekende meid uit Nederland te hebben, in de volgende plaats die ik ga bezoeken, in de avond koken met een nieuwe vriendin uit Colombia. Gevoelens in uitersten kunnen elkaar in rap tempo afwisselen. Ja, kan nou niet zeggen dat reizen geen uitdaging is! Ook al ben ik af en toe moe, ik weet dat de wind elke keer weer draait, en heb echt nog genoeg plekken die ik wil bezoeken. Peru bijvoorbeeld. Nog genoeg te doen dus! Morgen ben ik een maand in Mompiche. Het plaatsje wat ik in mijn hart heb gesloten en waar ik nu, toch nog even op mijn gemak, afscheid van aan het nemen ben.
Oh ja! Nog niet iedereen weet het, nu wel ;), ik heb mijn verlof met drie maanden kunnen verlengen! BAM.
Ik kan nog zoveel moois vertellen over het heerlijke 'basic' primitieve leven hier, maar die verhalen komen vanzelf wel een keer. Life.
20-02
Tweede dag les gegeven, het word steeds drukker ;). Op straat beginnen onbekende kindjes me na te roepen, one, two, three, four etc... volgens mij willen ze allemaal graag Engels leren. En ik word steeds verdrietiger dat ik mompiche ga verlaten. Maar ik geniet heel bewust van elke seconde.
en vooral genieten.
En over Mompiche, je kunt altijd nog een keer terug. Heerlijk meegenieten, vanuit hier, waar iedereen aan t jakkeren is.
Geniet lekker intens verder, ik verheug me weer op het volgende verhaal! X
Super mooie verhalen en nog extra lang genieten...xxx
En weer genoten van je reisverhaal. Ik vind het zo knap wat je doet.
Wat ben ik blij met jouw golvenfilmpje. Hierbij kun je lekker wegdromen. Ik hou ONTZETTEND van de zee.
Tante worden op zo'n afstand zal wel even slikken zijn geweest,
maar het vooruitzicht van drie maanden extra de prachtigste dingen meemaken moet weer veel goed maken.
En...... wij kunnen daar OOK weer van meegenieten😊!
Blijf vooral alle indrukken verzamelen en misschien kun je alvast aan het eerste hoofdstuk van je nieuwe boek beginnen?
Liefs, Marianne
Allereerst gefeliciteerd met het nieuwe kleine wondertje waar jij tante van mag zijn ♡ Ik kan me goed voorstellen dat de tranen van blijdschap en verdriet over je wangen rollen.
Mompiche zit in jouw hart, dat word meteen duidelijk na het lezen van jouw verhalen en tijdens onze app-contacten. De openheid bij de bewoners die jou ontvangen vind ik verwonderlijk. De gastvrijheid, prachtig. Wat jij allemaal te bieden hebt voor hen is zowel voor hen als voor jou heel waardevol en leerzaam. Je hebt mogen proeven van het echte leven door daar middenin te gaan staan en in mee te bewegen. Dat lijkt mij een fantastische beleving!
De foto's en filmpjes die je hebt geüpload geven een mooie visuele ondersteuning aan jouw blog. Dat vind ik heel fijn, want dat geeft nog meer zicht op waar jij bent en wat jij ziet. Het filmpje van de zee is heerlijk en ik moest erg lachen van de jubel-tenen die ineens voorbij kwamen!! Hahha.
Oh, ik zie dat ik al een heel verhaal heb getypt, dus ik ga er maar weer een eind aan breien.
Dikke kussen en knuffels voor jou!!