Life as a local

Life as a local. I love it. Het moment dat ik word uitgenodigd om bij de familie te verblijven, besluit ik eerst nog een dagje mee op stap te gaan, om daarna de keuze te maken. De dag is leuk, dus ik pak mijn spullen en verlaat het massale backpackershostel. Ik ben echt zo blij als ik weg kan uit dit hostel. Voelt zo goed! Drukte, reizigers, drinken, party, mijn volgende keuze qua hostel gaat drastisch anders zijn. Maar we gingen hier met de hele groep van de boottocht naartoe, dus de boeking was voor ons 5en door 1 van de jongens gedaan. Anyway, ik laat alle reizigers achter me. Sommige backbackers kijken me verbaasd aan als ik vertel wat ik ga doen en waar ik naartoe ga. Leuk om deze verschillende reacties te zien. Het zet mij ook weer aan het denken, maar het enige wat ik hoef te doen is naar binnen gaan, naar mijn gevoel, mijn intuïtie. 

Life as a local. Ik kom in een wijk waar geen andere reizigers meer zijn. Het is (ont)spannend en opwindend tegelijkertijd. Het huisje, is praktisch. Wat langere gangen, die uitkomen op de buitenplaats, waar tegelijk de keuken is. Geen versieringen aan de wand, kapotte muren, vlekken. Ik ben ook niet 1 keer op de wc gaan zitten, haha. Lang leve de beenspieren! Voor mij is het verfrissend om weer helemaal back to basic te gaan. Ik realiseer me hoe weinig we eigenlijk nodig hebben als mens. Het doet me veel denken aan mijn eigen plekje, met allerlei spulletjes, een keukenvoorraad die niet in de kastjes past. Wat een verschil. We hebben afgesproken dat ik 20.000 peso per nacht betaal. Dat is 5,70 euro. Ik denk dat het niet echt een hele arme maar ook zeker geen rijke familie is. Ze komen rond. De ene dag wat makkelijker als de andere. Ik eet voedzame lekkere maaltijden die met weinig ingrediënten zijn bereid. Ik leer zelf ook bananenkoekjes maken! En arepa con quezo. Soort deegkoekjes met kaas. Lekker hoor!! 

Er worden ook kamertjes aan familieleden verhuurd. Ieder kookt om de beurt in de keuken, ruimt meteen zijn rommel op en eet dan in de ‘slaap’kamer, wat dus eigenlijk ook meteen je livingroom is. Ik had meer gezamenlijkheid verwacht, maar dat kan natuurlijk ook per familie verschillen. In deze familie leef je dus vooral op je kamer, die echt maar een paar vierkante meter is.

De stad Cartagena is prachtig. Andy, mijn nieuwe vriend en ‘gids’ is bekend met echt tourgids zijn en heeft dus genoeg te vertellen. Ook kent iedereen hem hier, omdat hij een soort van bekend wakeboarder is hier en een soort van ‘voorbeeld’ voor veel jongeren. Hij lijkt wel een soort wijkwerker, maar dan niet zoals wij dat doen ‘for living’, maar gewoon vrijwillig. Ik word aan iedereen voorgesteld en kan zo mijn woordje Spaans oefenen. Ik ben uiteraard veel te ongeduldig en wil vandaag de dag nog steeds naar school. Het is echt zoveel leuker als je Spaans kent, dan kom je gewoon veel verder. Maar Spaans leren gaat niet zo snel en kost tijd. 

Het reizen als ‘local’ scheelt ong de helft. Het is zoveel goedkoper. Bijv, Public service taxi’s i.p.v. gewone taxi’s.  Maarja, je moet maar net weten waar ze naartoe gaan, come again, Spaans praten dus..! Streetfood, wich i love, de jugo’s in zakjes, fruitdrankjes. Ik zie maar ontzettend weinig Colombianen roken. In cartagana was het 4 dagen feest ivm de onafhankelijkheid van Cartagena. Het feesten hier, niet te vergelijken met Nederland. Ik zie amper dronken mensen, ik zie geen ruzie, ik zie alleen maar heel veel vrolijke dansende mensen. Ik kom op pleinen, waar ik enigszins blond afsteek tegen alle lokale mensen. Maar wauw! Dit is fantastisch! Vanuit de gaten in de stadsmuren bekijk ik de optocht. Ik kijk naar al dat feestgedruis beneden me en voel me veilig in het gat in de muur, waar veel mensen voorbij komen en ook een kijkje komen nemen. Het uitzicht is fantastisch en ik ben zo gelukkig! 

Ik bezoek het prachtige eiland Isla Baru waar ik de eerste nacht slaap in een stinkende hangmat. Leek wat idyllischer als het werkelijk was 😂 Tijdens een regenbui bleef het niet droog onder dat dakje van bladeren, en toch is het onbetaalbaar. Ik word wakker met honden die zich onder mijn hangmat hebben genesteld. Gezellig wakker worden hoor! Veel mensen kamperen hier. Ik besluit bijna een tentje te kopen om ook te gaan kamperen, maar de meid uit Spanje vraagt er best veel voor, en eerlijk gezegd heb ik het lef ook niet om alleen te gaan kamperen. Het trekt me ergens wel.. het is een heel ander manier van reizen. Meer richting de locals, back to basic. :) ach, wie weet komt dat later nog. 

Gisteren ben ik vanuit Cartagena naar Santa Marta gereisd. Het zou eigenlijk een rit van 4 uur zijn, maar door de traffic jam, en de afgesloten wegen door alle regenval, doen we er wat langer over. Ik heb een rustig hostel geboekt, hostel escuela habitante, waarvan een deel van de opbrengst naar een mooi project gaat welke de eigenaar heeft opgericht. Het is een project voor kinderen uit een van de armere wijken hier, waar geen onderwijs en school is. Door dit project dus wel. Als je hier als vrijwilliger wil werken kan dat alleen als je echt een paar maanden verblijft. Dat is iets wat ik heel goed vind aan dit project! Niet elke week een bult nieuwe reizigers die even hun steentje willen bijdragen, maar echt voor langer tijd toewijding hebben. Mooi hoor. 

Ik ga wat anders doen. Morgen. De ciudad perdida trail! Een trekking van 4 of 5 dagen in de jungle naar een verborgen/verlaten stad. Waarvan de trekking spectaculairder is als de stad zelf. Het is duur, zo’n 650.000 peso’s. Heb je wel 5 dagen eten en onderdak en de trekking. Het gerucht gaat dat als je zelf naar de ingang gaat en daar iets regelt dat het voor de helft van deze prijs moet kunnen. Maarja, zijn deze gidsen erkend? Dat word iets om vandaag uit te zoeken. Daarover meer, de volgende keer 😊

Santa Marta ziet er overdag leuk uit. In de avond kan je echter niet meer alleen over straat. Of het kan wel, maar je moet de juiste straten weten en dan nog hoeft het niet veilig te zijn.. Er zijn al veel reizigers beroofd hier. Gisteren nog 1 van de jongens die ook in de dorm verblijft.. Ik loop hier dus ook niet met een tas over straat. Ook niet overdag. Mijn telefoon verstop ik in mijn broek. Geld in mijn beha. Werkt prima zo. Ik vind het wel lastig s’avonds afhankelijk te zijn van anderen om naar huis te kunnen. Dat vind ik wel een nadeel aan deze landen. Thuis loop ik het liefst s’nachts in alle rust door de straten. Thats a no go hier. 

Ik mis mijn ‘life as a local’ al een klein beetje.. Maar er werd dan ook erg goed voor me gezorgd. Spaans oefenen was zo leuk! Dat is nu onder reizigers weer wat moeilijker. Maar. Het gevoel gisteren weer in mijn eentje verder te reizen, het is zo groots, het is onbetaalbaar. En fascinerend hoe snel verschillende gevoelens elkaar kunnen afwisselen, vanuit een heel veilig gevoel, weer naar een onveiliger gevoel (avonden). Vanuit heerlijk ‘alleen zijn’ onder gezelschap van locals, die ik toch bijna de helft van de tijd niet versta 😂, naar weer integreren tussen andere reizigers. Wat mij verrast. Hoe druk en vol verhalen ik thuis kan zijn, hoe stil ik hier kan zijn onder andere mensen. Grappig zeg. Verrassend. 

Het reisgevoel. Het is WAUW!