Een boot zonder mast!

Het lijkt zowat een maand geleden dat ik vertrokken ben. Het is bijzonder hoe snel de tijd lijkt te gaan. Ik heb het gevoel al heel lang weg te zijn. Ik weet soms al niet meer welke dag het is! 

Op dit moment zit ik te typen in een huis gevuld met Colombiaanse familie. Een paar dagen geleden (vrijdag) ben ik in Cartagena aangekomen. Maar dat komt dalijk. Nu eerst de afgelopen week! Ik ben van Panama naar Colombia gegaan per Catamaran over de Caribische zee. We waren met een groep van 6 man. Twee Australische jongens, een duitser, een belg en een franse. Dan nog Fritz, de eigenaar van de boot en zijn 2 Panamese crewleden. Het was dus een echte mannengroep. Zoals altijd, als ik op het water ben en aan het varen ben ik meteen helemaal in mijn element. Wat een heerlijk gevoel! De boot brengt je naar de San Blas eilanden. Hetgeen wat ik daarvan verwacht had viel een beetje tegen. We hebben niet veel eilanden gezien, maar zijn maar op 1 eiland echt aan land geweest. Misschien kwam dat wel omdat op de tweede dag de mast van de boot is afgebroken en in de zee is gedonderd!! Voor op de boot heb je van die netten waar je in kan liggen. Het ene moment lagen we daar nog lekker in de zon, besloten om een biertje te gaan halen binnen. The next moment begint het te stormen. Ik lig daar lekker te chillen en krijg een glimlach op m´n gezicht van wauw, een storm op zee, wat leuk. Het volgende moment hoor ik een kei harde klap en ineens dondert de mast de zee in. Op het moment dat dat gebeurd is iedereen (gelukkig) al binnen, behalve ik dan, maar ik zat aan de goede kant van de boot. Als er nog mensen aan de andere kant hadden gezeten was het verhaaltje anders afgelopen.. Maar...! Dat is niet zo! We hebben veel geluk gehad! De volgende dag is iedereen eigenlijk de hele dag bezig geweest om de mast uit de zee te krijgen. Daar heeft de kapitein geluk mee gehad. Als hij niet zoveel man aan boord had gehad had hij de mast moeten laten gaan in zee. Duur grapje. 

Het eten is zeer goed, de crew is erg vriendelijk, het mannengezelschap speelt elke avond drankspelletjes, en hangen dus ook wel eens kotsend over de rand heen. Plassen doen ze ook allemaal over de rand. Je went eraan. ;) Ik heb dolfijnen gezien, we hebben een poging gedaan tot krabben vangen, dat is helaas niet gelukt. Wel een barracuda, die dan een paar uur later in een heerlijk gerecht op tafel verschijnt! We zijn ook op 1 eiland geweest waar de Kuna´s wonen. Helaas begon het al wat te schemeren toen we het dorpje in liepen. Het was moeilijk om contact te krijgen met de Kuna´s, ze groetten niet echt terug en daarna werd het ook al gauw donker.. Jammer maar helaas! Geen kampvuur het strand dus.. Mensen van het eiland komen ook om geld vragen voor het ankeren van de boot. Fritz is het daar niet mee eens en er worden formulieren uitgewisseld. Die mannen de formulieren bestuderen. Komen ze weer terug in hun bootje met nieuwe formulieren. Super grappig om dat zo allemaal te zien. Ze proberen op allerlei manieren aan geld te komen en er zijn niet echt stricte regels voor. Je moet dus goed bij jezelf blijven en nee verkopen als je echt denkt in je recht te staan. 

De grensovergangen is natuurlijk ook fantastisch, zo aan het water, van de ene naar de andere grens. Als je dan in een boot zit, en je kijkt naar rechts en je ziet de bergen en en jungle en je realiseert je dat het niet mogelijk is om daar de grens over te steken omdat het daar vol guerilla zit, goh dat is toch wel bijzonder. 

We gaan de grens over bij Zapzurro, daarna hebben we een overnachting in Capurgana. Bij deze havenplaatsjes ben ik blij om in een mannengezelschap te zijn. Ik voel me erg veilig met die grote kerels om me heen als ik in de straten loop. Dat zou in m´n eentje toch wel anders aanvoelen denk ik zo. Na de nacht in Capurgana nemen we de volgende dag de boot naar Necocli, om vanuit met de bus naar Cartagena te gaan. Het was een volle reisdag. 

En toen!! Colombia! In nog geen 24 uur heb ik mijn hart al verloren aan dit land. Het voorgevoel wat ik vanuit Nederland al had word hiermee helemaal bevestigd. 

De eerste avond ga ik uit met de jongens van de boot, kom in een lokale bar waar uiteraard volop gedanst word! I love it! Ik ontmoet een local, genaamd Andy, de jongens willen naar een techno bar, ik ga op m´n gevoel af, vraag of ik naar huis gebracht word door de local, besluit mijn intuitie te vertrouwen, en nu, twee dagen later, verblijf ik bij een Colombiaanse familie in huis. Gisteren werd ik op een familiefeest uitgenodigd. Fantastisch allemaal! Ik moet nu snel het verhaal afronden, want degene van wie de lapotop is wil vertrekken.. Abrupte stop in mijn verhaal, maar thats the way the coockie crumbles!!! 

Adios! Tot gauw! Probeer snel weer wat fotos erbij te doen, maar dat gaat allemaal wat lastiger. Ciao!!!