Weer thuis

Ik ben weer thuis.
En dat is fijn. Weer een compleet andere wereld. Ik krijg op 15 augustus ineens nog een reactie op mijn laatste verhaal. Van mijn lieve oom en tante. Met een vuurkanon aan vragen. Ik moet ervan glimlachen. Ze hebben gelijk. Tijd om mijn ervaringen nu ik thuis ben nog eens op papier te zetten. Ik klim weer in mijn schrijvers'pen'.

Het eerste wat ik over mijn thuiskomst zal delen was de aankomst op het vliegveld. Schiphol. Met een lange weg naar de bagagehal. Een surreël gevoel. Het gevoel mijn familie dadelijk weer in mijn armen te sluiten geeft me glimlach op m'n gezicht die er bijna niet op past. Die bijna uit zijn voegen barst. Ik zie ze natuurlijk eerst door het raam. Toch nog eerst terug naar de bagage. Die komt snel. Mijn beiden tassen (met allerlei rare spullen) hebben de reis overleefd.

En dan. Sta ik ineens tussen al mijn familieleden. Broertje, zussen, pa en ma. Ik ben er stil van. Het gezellige geklets vult mijn oren. Dit gaat ook zo door in de auto. Wat een overweldigend gevoel. Het is ook heel vreemd. Zo lang naar uitgekeken en ineens is het zover.

Ik had nog 4 weken vrij na mijn thuiskomst. Dit had ik expres zo gepland. Lekker veel tijd met de familie, die hadden immers ook vakantie. Veel gefietst, nog een weekje weg geweest. Gewoon heel veel leuke dingen gedaan.

Ik heb meteen al mijn fotoboeken gemaakt. Dit was extra nagenieten. Alle verhalen zijn erin verwerkt en ook alle reacties kregen daar een plekje in. Een mooie blijvende herinnering.

Leuke festivals bezocht, met een Spaans tintje. De voeten weer onder m'n kont uit gedanst. Want dat mis ik nu al. Het vele dansen. Alle muziek, op alle hoeken van de straat.

En nu, alweer drie weken aan het werk. Ik heb het geluk dat ik rustig in kan stromen. Maar ook dat brengt nieuwe uitdagingen met zich mee.

Het is prima om thuis te zijn. Ik vind het wel best zo. Ik vind het zelfs prettig om weer aan het werk te zijn. Ik zie het ook niet als; daar gaan we weer de sleur in. Ik zie het als een luxe. Een mooie mogelijkheid om weer te sparen. Een tussenpoze. Want dat is het toch gewoon!? Gewoon weer een nieuw hoofdstuk in dit leven. Wat dat nieuwe hoofdstuk brengt, weet niemand. Misschien op een dag eens een mooie liefde, waar ik dan hopelijk dromen mee uit kan laten komen. Of misschien wel weer alleen op een volgende reis. Of nog meer reizen. Ik laat het allemaal gewoon lekker gebeuren. Het loopt toch zoals het loopt!

Een paar weekenden geleden voelde ik ineens, hoe ik langzaam ook weer in deze cultuur terug zak. Dat lijkt in verdiepingen te gaan. Ik voel me er steeds een beetje verder in zakken. Iemand vroeg me, heb je een cultuurshock? Ik zei vrolijk nee. Maar toen ik een uur later eens om me heen keek, op een feestje bij het evoluon, kwam die toch ineens onverwachts binnen. De cultuurshock.

Ik keek om me heen. En zag mensen mooi (gemaakt) zijn, mooie kleren aan, onzekerheden, niet helemaal zichzelf zijn, niet lekker gek dansen alsof niemand kijkt, jezelf laten gaan. Ik wil hiermee absoluut niet afdoen aan alle leuke mensen die daar waren. Het is meer dat ik naar mezelf kijk, en de veranderingen in mezelf opmerk. Die er altijd al waren maar nu duidelijker zijn geworden. Ik pas niet meer overal tussen. Ik vind ook niet meer alles leuk wat ik eerst nog wel leuk vond.

Zoals ik vantevoren al wist, is het een wereld van verschil. De gehaastheid in Nederland. Je komt er bijna niet onderuit. Al kan je er zelf wel anders mee omgaan. Heb ik me verslapen? Kan gebeuren. Ipv meteen volle bak naar het werk racen, (en de dag dan meteen gestressed beginnen) gewoon op je gemak doen, ook nog met een koffie kopje. Je bent toch al te laat. Dat kwartiertje haal je makkelijk op een ander tijdstip weer in.

Het is vreemd hoe de wereld hier in elkaar steekt. Wat razen we er toch doorheen. Totaal niet nodig, maar wel hoe het hier gegroeid is. En wat iedereen nu gewend is. Gewend aan de snelheid, gewend aan consumeren, gewend aan luxe. Ook ik wen daar weer snel aan. En ook van luxe kan ik echt genieten. Maar als ik denk aan de tijden, zonder bezittingen, m'n backpack bijna niet uitgepakt ergens in een hoek. Omdat je niks nodig hebt, jaaa, dat vond ik toch wel zalig. Maar nu is nu, en dat was toen. En nog steeds ligt de wereld aan mijn voeten. Zo voel ik dat echt.

Ik ga tegenwoordig op de fiets naar mijn werk. Zet mijn muziek aan, en de muziek brengt me terug naar daar. Heerlijk. Die swingende muziek, de Spaanse taal. Elke dag genieten.

Ik ben benieuwd hoe ik me over twee maanden voel. Als het systeem me weer heeft ingeslikt. Op dit moment droom ik nog regelmatig weg. Lekker naar binnen. Naar de rust in mezelf. Het gekke is dat je, hier, in deze energie, waar zoveel dingen zijn om over na te denken, dus ook echt weer meer gaat nadenken. Soms betrap ik mezelf erop. En dan denk ik huh!? Is dit nou echt nodig? En dan zet ik alles weer uit en kijk maar weer om me heen. Om gewoon te zijn.

Dat is het even voor nu. Ook hier merk ik minder tijd te nemen voor het bundelen van mijn gedachten en gevoelens. Gelukkig moet niks, alles mag. Het is een verfrissende tijd. Dat kan ik jullie wel vertellen.
Misschien tot over een poosje weer 😄